LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 5: Die post-apartheid verhaal?
p271
Russel Botman (2012:elektroniese bron) vertel hoe prof. Jaap Durand hulle in 1978 laat
dink het oor die fout van apartheid:
Die eerste maand het ons voorleggings gekonsentreer op die praktyke
van apartheid. Ons het toe nog gemeen dat apartheid verwerplik is
omdat dit menseregte skaad, die waardigheid van die huwelik aantas,
die arbeidsregte en menswaardigheid van mense vertrap. Ons het
gemeen dat dit die praktyke van apartheid is wat die probleem is.
Dit is eers na baie nadenke dat die studente begin verstaan het “dat die idee van
apartheid op sigself anti-evangelies is... Dit doen nie net sonde in sy praktyke nie, dit ís
die sonde self” (Botman 2012:elektroniese bron). Hy verduidelik hierdie standpunt
verder:
Aan die kern hiervan is die verkose vertrekpunt dat mense van
verskillende rasse en etniese groepe onversoenbaar is... Apartheid het
dus die teenoorgestelde uitgangspunt geneem as dit wat in die hart van
die Evangelie staan, naamlik die versoening en versoenbaarheid van
alle mense ongeag hul etnisiteit, taal, kultuur en ander identiteite
(Botman 2012:elektroniese bron).
Die NG Sendingkerk het ten tye van die opstel van die Belydenis van Belhar verwys na
die Suid-Afrikaanse politieke en kerklike bestel “waarin onversoenbaarheid tot ʼn
samelewingsbeginsel verhef word” (NG Sendingkerk 1982:1). Hierdie teologiese
posisie ten opsigte van apartheid was vir baie jare onaanvaarbaar vir die wit
kerkgemeenskap. Toe die NG Kerk in 1986 in hierdie rigting begin praat, skeur die
Kerk. Hierdie navorsing het in hoofstuk vier aangetoon dat daar steeds lidmate in die
NG Kerk is wat nie hierdie standpunt ondersteun nie. Die posisie in die ander
Afrikaanse gereformeerde kerke is waarskynlik nie veel anders nie. Vyf teoloë van die
Hervormde Kerk het dit byvoorbeeld nodig geag om so onlangs as drie jaar gelede in
die openbaar apartheid “as sonde, inherent mens-onterend en boosheid” te verwerp.
Hulle sê: “Die aantasting van mense se menswaardigheid kan op geen manier Bybels,
teologies en moreel geregverdig word nie” (Jackson 2009:elektroniese bron). Hierby
sluit Smith (2010a:43) aan as hy praat van “Die Bybelse legitimiteit wat die NG Kerk
aan wittes verleen het om die beeld van God in swartes te minag en hulle
menswaardigheid in die naam van hulle God te ontneem...”.