LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 5: Die post-apartheid verhaal?
p254
problem is acceptance, which is something we’re taught not to do. We’re taught to
improve incompatible situations, to change things, alleviate unpleasant feelings.” Müller
(2000b:elektroniese bron) skryf ook oor hierdie probleem dat die terapeut ʼn eie idee het
waar die kliënt moet uitkom:
After our involvement with people in a therapeutic situation, and after
we have waited for our characters to develop within their own plot into
their own climax, we have to accept the ending that is appropriate for
them. We have to allow them to draw us into their story and to make us
part of their lives. We must be able to imagine with them and within
their boundaries. The narrative approach wants to teach us to sacrifice
our own created endings and to be happy with our character’s
imaginative endings.
In hulle artikel oor die ABDCE-model vra Müller, Van Deventer en Human (2001:94)
onder andere hierdie vraag: “Why would the ending be worth the while for you, even if
you might not reach any new breakthrough, or even in the event of a disappointing
conclusion?” Aan die einde van ʼn navorsingsprojek is dit nogal ʼn ongemaklike vraag
om te antwoord. Vir hierdie projek sou die antwoord opgesluit wees in die ontdekking
van die posisie van die mede-navorsers oor die verskillende sake wat aan die orde
gestel word. Soos aan die begin vermeld, was daar nooit spesifieke uitkomste wat
nagestreef is nie. Die waarde lê onder andere daarin dat hierdie posisies op skrif gestel
is. Nou kan navorsers hierop reageer en die NG Kerk kan beplan aan die hand van die
nuwe kennis wat blootgelê is.
Vir die waarde wat die navorsing vir die mede-navorsers gehad het en die effek
daarvan op hulle lewens, kan net hulle verantwoordelikheid neem. Of dit hulle gaan
help of reeds gehelp het om beter te leef in die post-apartheid Suid-Afrika, is ʼn vraag
wat hulle self met hulle lewens moet beantwoord.
1.2 Osmer se ought, en meer
In hoofstuk een is verwys na Osmer (2008) se vier take van die praktiese teologie,
naamlik die deskriptiewe-empiriese, die interpreterende, die normatiewe en die
pragmatiese taak. In hierdie navorsingsverslag is hoofstukke twee, drie en vier
hoofsaaklik gewy aan die eerste twee take. Uit die aard van die navorsing is hier ʼn