LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p250
sal wit Afrikaners hieraan sigbare gestalte moet gee ten spyte van Johan [11-255] se
vrees: Ek is maar net hoopvol dat die nuwe geslag, wit kinders en
swart kinders gaan mekaar vind, kan saamwerk en dat ons nie soos
die res van Afrika gaan word nie.
4.9 Die jeug vir die toekoms?
Danie praat baie negatief oor die jeug. Hy vertel van sy kollegas wat sy lewe vir hom
moeilik maak en voeg dan by met jou jonger garde is dit tien maal
erger [Danie 13-133]. Hy praat van ʼn gebrek aan respek by jongeres [13-145] en
skielik het dit net lelik geraak [13-158]. Linda [13-188] sluit by hom aan
en verwys ook na die jeug wat nie dissipline en respek het nie.
Aan die ander kant is daar ʼn baie groter positiwiteit by die meeste ander medenavorsers
oor die rol van die jeug. Selfs Linda [13-256], ten spyte van die aanhaling
hierbo, sê Ek dink ons jeug gaan opstaan en sê genoeg is genoeg. Mike
[10-137] reken die verandering gaan meer geslagsgebonde wees waarmee
hy bedoel dat die volgende geslag deel van die oplossing sal wees. Hy verwys na sy
seun wat in ʼn gemengde rugbyspan speel [10-144] en sê ook ons geslag vind
dit makliker as die geslag bo ons [Mike 10-150]. Johan [11-043] stem
saam: Terwyl die nuwe geslag wat nou deurkom... hopelik sal hulle
dit makliker kan doen.
Tog is dit dieselfde Johan [17-035] wat, saam met sy hoop oor die jeug, sy
bekommernis verwoord:
Gelukkig lyk dit of die jonger geslag makliker
daarby aanpas en kan ʼn mens maar net hoop dat hulle
geleenthede sal gegun word om ʼn bydrae te lewer tot
die ontwikkeling van ons mooi land. Indien nie is
hierdie maar net nog ʼn snuifgetrapte Afrikaland in
die toekoms.