LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p236
Tydens die aanvanklike navorsing sê Elsa [5-353]:
By my is daar geen twyfel dat elkeen van ons skuld
het nie. Of ons nou iets probeer doen het of nie.
Ons is almal op ʼn manier skuldig. Maar my gevoel is,
en dit het met my geaardheid te make, dat ʼn mens
half iets moet doen, of iets moet afstaan om daai
skuld van jou los te koop. Ek weet dit is seker
onbybels, die Here straf ons nie vir wat ons
verkeerd gedoen het nie.
Sy is heel filosofies daaroor as sy sê:
...dit voel vir my nog steeds ek moet op ʼn manier
boete doen. En ek dink as dit op die ou end werklik
van my gevra word, gee jou huis af, of gee een van
jou motors, of so iets, dan sal ek dalk anders voel
daaroor. Frans sê vir my as daar nou regstellende
aksie is en hy word afbetaal en hulle stel ʼn swart
persoon in sy plek aan, hoe sal ek dan daaroor voel?
Vir seker sal dit nie vir my lekker wees nie. Maar
ek voel ons moet iets teruggee [Elsa 5-361].
Ander mede-navorsers is heel uitgesproke daarteen. Johan [5-635] glo nie aan die
waarde van regstellende aksie nie: Regstellende aksie behoort op meriete
gebaseer te word. In antwoord op die vraag wat die verskil tussen regstellende
aksie en omgekeerde rassisme is, is sy antwoord: Met ons wetgewing is daar
geen verskil nie, dit is nie gebaseer op meriete nie, dis
gebaseer op ras [Johan 5-668]. Isak [5-589] is ook skepties oor die waarde van
sulke aksies: Op die korttermyn kan ons ʼn paar sake regstel, maar op
die langtermyn gaan niemand daarby baat nie. ʼn Rukkie later vra hy die
vraag: Wie kry die voordeel uit hierdie regstellende aksie? [Isak
5-594].
In ʼn gesprek oor rugby kom die onderwerp van kwotas ter sprake. Elsa [5-609] sê:
Ek is oortuig daarvan dat as dit nie vir
regstellende aksie was nie, was daai man tot vandag
toe nog nie in die span nie. So gaan dit by die