LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p220
Ek as persoon is moreel skuldig. Dit is nie altemit
nie. Maar ek het op ʼn punt in my lewe gekom waar ek
dit voor God bely het en gesê het dit is sonde
gewees en ek erken dit. Vir my aandeel. Al was dit
dan nou net ʼn indirekte of morele aanspreeklikheid
wat ek gehad het, ek het daarvoor vergifnis gevra.
Isak [5-294] sluit by hierdie posisie aan as hy ook sy vrae oor skuldbelydenis verwoord:
Moet ek teenoor God bely ek het skuld? Teen wie?
Waar moet ek gaan staan om te bely? Teenoor wie moet
ek dit nog erken en bely om my deel skoon te kry?
Moes ons almal gaan toustaan by die WVK? Vir my is
dit, ek moet aanvaar ek was deel daarvan, ek het ’n
deel gehad daaraan. Al was dan nou net omdat ek
aanhou stem het vir die Nasionale Party. Maar vandat
daai oorgang gekom het, lewe jy mos vorentoe. Ek
weet nie, hoe gaan ons van die skuld ontslae raak,
op watter manier gaan jy kan sê maar nou is dit
verby? As gelowige gaan jy en jy bely jou skuld voor
God en jy word vergewe.
In die opvolgnavorsing is dit net in die gesprek met Danie en Linda dat belydenis voor
God aan die orde kom. Ek sê nou 2000 jaar terug het die Here vir my
gesterf aan die kruis en wat ek gedoen... en wat ek gekry het,
dit is vergifnis. En as jy vergifnis gekry het, dan het jy mos
nou vergifnis [Linda 13-506].
Ek verwoord my twyfel oor hierdie proses aan hulle: En dit is my
vraag of wit mense oor die algemeen wel op daai punt
gekom het dat hulle iewers gesê het en dalk by die
Here gaan skuld bely het en gesê het maar op ʼn manier
het ek dalk deel gehad in ʼn sisteem wat mense
benadeel het en so aan en dan nou die vergifnis
waarvan jy nou praat vir hulle self toegeëien het. En
of hulle bloot net sê maar ons praat nie daaroor nie,
of ons... [Albert 13-520]. Behalwe vir die twee mede-navorsers