LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p216
skryf hy in sy geskrewe bydrae:
Maar ek glo die tyd het aangebreek dat ons, blankes
en swartes, apartheid en die negatiewe daarvan agter
ons sit en saamwerk na die “Better life for all”
gebaseer op die beginsels van ons veel
gerespekteerde Grondwet. En seker maak dat die foute
van die verlede nie herhaal word, en dat ons
omgekeerde apartheid en diskriminasie toepas nie [Isak
16-151].
Isak [16-318] onderstreep hierdie standpunt van hom as hy dit later herhaal: Ek dink
die tyd van belydenis en boetedoening is verby. Dit is nou tyd
om aan te beweeg en die regte dinge te doen, hetsy ek as
individu, die politici, die regering, die kerk.
4.4.3 Erkenning
Wanneer dit kom by die belydenis van skuld ten opsigte van apartheid is die vraag
altyd wat en teenoor wie moet ek skuld bely? [Isak 16-286]. Massie (1993:24)
druk sy vinger op die probleemarea as hy sê: “For forgiveness and reconciliation to be
durable, there must be genuine acknowledgement of the pain which one person's
actions have caused another, in other words, a form of repentance.” Soos reeds
aangetoon hierbo is hierdie “genuine acknowledgement of the pain” nie algemeen
onder die mede-navorsers nie en daarom is die behoefte aan ʼn skulderkenning ook nie
algemeen nie.
Hierbo is reeds aandag gegee aan Johan, Karin en George se ontkenning, asook aan
Isak se meer genuanseerde standpunt. Hierdie vier se posisies tydens die
opvolgnavorsing stem grootliks ooreen met hulle aanvanklike posisies veertien jaar
vantevore.
Danie handhaaf steeds die posisie wat hy tydens die aanvanklike navorsing ingeneem
het. Hy verplaas alles skuld op die Engelse wat volgens hom apartheid begin het, of
dan enigeen anders wat in die verlede aandadig was in die wetgewing rondom
apartheid.