LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p214
liewers van afsonderlike ontwikkeling). Ek sal nooit
erken en daarom nooit bely dat afsonderlike
ontwikkeling ʼn sonde was nie en daarom het ek nie
skuld nie [Johan 17-112].
Vanuit hierdie standpunt antwoord Johan [17-123] die vraag oor vergifnis so:
Vergifnis van wie? As dit van die Here is ja, as ek
bereid is om my skuld te bely soos ons geleer word.
As dit teenoor ʼn persoon is vir iets wat ek hom
aangedoen het, ja. Ek kan hom egter nie verplig om
my te vergewe nie. Maar daar kan nie verwag word dat
ek moet vergifnis vra vir wat bv. Dr Verwoerd gedoen
het nie. Ek kan hoogstens erken dat dit ʼn fout was
net soos wat ʼn Duitser kan erken dat Hitler verkeerd
was. Hy kan tog nie daarvoor skuldig staan nie. Net
soos Tshabalala wat saam met my werk nie
verantwoordelik gehou kan word omdat Shaka ʼn
moordenaar was nie. Te veel skuldgevoelens is by ons
mens gefabriseer en geskep. Dit moet ophou.
Johan se vrou Karin sluit aan by sy argumente in haar eie skriftelike bydrae. Vir haar is
dit belangrik dat wat gebeur het in die verlede in die verlede moet bly. Hoeveel keer
en deur wie moet daar almal boetedoening wees? Wanneer stop dit,
sodat daar aan die toekoms gebou kan word? [Karin 18-231]. Vir haar sou
dit goed wees as die foute vir goed weggesteek kan word: Voorts kan ek net sê
dis jammer alles wat sleg en lelik was gedurende die
apartheidjare word aan die groot klok gehang [Karin 18-248]. Soos so
dikwels gebeur is die volgende argument dan dat daar nie net slegte dinge tydens
apartheid gebeur het nie: Wat van baie sulke positiewe voorvalle
waarvan daar nooit gehoor word nie. Geen wonder daar is sulke
verwronge idees van “die Boere/die Witmense” nie [Karin 18-256].
Wanneer sy dan moet antwoord op die vraag of dit reg was dat die NG Kerk apartheid
as sonde moes bely, is haar antwoord ook baie gekwalifiseerd: Ja, die
onderdrukking en ander vergrype wat gepaard gegaan het met
apartheid was sonde. Te midde van apartheid was daar ook
positiewe gebeurtenisse [Karin 18-278]. Dit is blykbaar onmoontlik om ʼn