LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 4: Die verhaal oor apartheid – teenswoordige tyd
p193
Karin [18-046] voer aan daar het in baie opsigte meer betrokkenheid van
die Blankes se kant gekom maar alles is nie altyd met ope arms
deur ander rasse en kulture ontvang nie. Sy verwoord ook ʼn frustrasie wat
dikwels in die gesprekke en ook in koerante en elders na vore kom:
Voorts het swak dienslewering en onbevoegde
bestuursvaardighede en die gevolge daarvan
aanleiding gegee tot wantroue deur alle rasse.
Sommige swart en kleurling mense is van mening dat
hulle beter af was in die apartheidsjare as nou. Aan
die ander kant raak blankes moeg vir swak
dienslewering, korrupsie en onbevoegde hantering van
sake [Karin 18-049].
Die blootstelling van die verskillende rasse aan mekaar was ʼn noodwendigheid na die
1994 oorgang. Die nuwe leefwêreld is egter nie oral ewe gemaklik aanvaar nie. Dit was
veral die wit Afrikaner wat gewoond was aan ʼn bepaalde lewenstyl en magsbasis
omdat hulle die oor van die regering gehad het, wat groot aanpassings moes maak.
Maar ons moet besef ons is die minderheid in die land. Ja. En
die land kan nie net gevorm word vir die Afrikaanssprekende
persoon nie [Hanlie 12-160]. Een van die knelpunte wat in hoofstuk drie uitgewys is
en direk deur hierdie groter blootstelling geraak word, is die kwessie van rassisme.
4.3 “Ek is (nie) ʼn rassis (nie), maar...” 30
Ek was meer as een keer in ʼn situasie waarin ek probeer antwoorde
gee het, maar terwyl ek gepraat het, het ek self al minder oortuig
geraak. In gesprek met belangstellende buite-staanders het ek al
minder geweet wat die antwoorde is. In die proses van die vertel van
die verhaal het ek ontdek dat my storie al minder sin maak (Müller
2000a:23).
Die meeste mede-navorsers sal, soos waarskynlike die meeste ander mense ook, sê
dat hulle nie rassiste is, of ten minste nie wíl wees nie. Ek sou sê ek is minder
rassisties as vroeër [Isak 16-190] of Dit is net nog ʼn mens [Frans
30 Na aanleiding van Fisher (2007:3) se opmerking oor mense wat hulle rassisme ontken en dan tog
rassisties optree en Mnguni (2012:) se opmerking oor wit en swart mense wat erken dat hulle rassiste is.