LEWE NA APARTHEID: LIDMATE SE NARRATIEWE VANUIT 'N ...

Hoofstuk 2: Die oorsprong van die apartheidsverhaal
p103
Ten spyte van die kritiek was dit tog duidelik dat iets aan die gebeur was in die NG
Kerk. Iets van hierdie verandering word sigbaar as die rol van die NG Kerk agter die
skerms raakgesien word. Kort na die Rustenburg-beraad was kerkleiers, onder andere
Johan Heyns, betrokke by die proses wat uiteindelik aanleiding gegee het tot die
ondertekening van die Vredesverdrag tussen al die verskillende politieke partye in die
land (Chapman & Wrighton 2004:37).
Na die gebeure by Rustenburg was daar groot ongelukkigheid by baie lidmate. ʼn Groot
saamtrek is in Pretoria gehou en ʼn “voortsettingskomitee” is aangewys om verder met
die NG Kerk te praat oor die Kerk se afwysing van apartheid. Die prominensie wat die
gebeure in die openbare media gekry, het verseker dat die hele land geweet het dat die
NG Kerk sy skuld aan apartheid uiteindelik bely het. Die hoofartikel van Die Kerkbode
(1990:4) vat dit baie goed saam:
Vir die Ned Geref Kerk is die skuldbelydenis van die Algemene Sinode
van 1990 en die oordra daarvan aan die Rustenburgse Kerkeberaad ʼn
oomblik van bevryding.
Nou weet almal wat moet weet: die amptelike Ned Geref Kerk erken
dat apartheid sonde is en bely sy aandeel in die toepassing en
handhawing daarvan as verkeerd.
Skuldbelydenis is nooit maklik nie: nie teenoor God nie, nie teenoor jou
man of vrou of kind nie, nie teenoor ʼn ander volk of ʼn ander kerk nie.
Maar as dit eers in die Naam van Christus gedoen is, is daar altyd by
God vir jou vergifnis en, gelukkig, dikwels ook by ander mense – selfs
by ander kerke.
Die Ned Geref Kerk weet dat belydenis van skuld onvermydelik moet
lei tot restitusie – die regmaak van wat verkeerd gedoen is. Daaraan
het die kerk reeds met sommige besluite tydens die Algemene Sinode
van 1990 aandag begin gee. Dit sal in die toekoms voortgesit word.
4.3 “Sinode van versoening”
Woorde van belydenis moet hande en voete van restitusie kry. Die Algemene Sinode
van 1994 was duidelike tekenend hiervan en het daarom ook die benaming “Sinode
van versoening” gekry. Die sitting het in Oktober plaasgevind, ses maande na die
vreedsame eerste algemene verkiesing in Suid-Afrika se geskiedenis. Tydens die