HUMORISTISCH WEEKBLAD VAN VOORUIT

HUMORISTISCH
WEEKBLAD
VAN VOORUIT
0,50 KR. PER NUMMER
Abonnement 1 jaar fr. 25.00
Abonnement 6 maanden fr. 12.50
Abonnement 3 maanden fr. 6.25
Postcheck c Het Licht » nr. 56733
• REDAKTIE.
64, St. Pietersnieuwstraat
Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den DONDERDAG VIERDE JAARGANG Nummer 39 — 24 JAN. 1935;
De kristen demokratische leiders en de besluitwetten
1. 't Zal potverdorie niet waar zijn !
2. W e hebben geen v e r t r o u w e n
meer in de bankiersregeering
3. Ma... ma... maar... we kunnen toeft
samen eens spreken
4. De onderwerping en de verbroedering

2 KOEKOEK
Hef recept van
mijnheer Jansen
t Verleden week kwam Jansen zijn
j vriend Blok tegen. Zooals het gelbeurt
tusschen oude bekenden, die
elkaar in langen tijd niet gezien
hebben, begonnen ze hun wederzij
dsche lotgevallen te vertellen.
Jansen had eenige jaren geleden
een bloeiende handelszaak overgenomen,
maar door de krisis had hij
zich verplicht gezien alles te verkoopen.
— Was dit maar het geval bij
nnj, zuchtte Blok, ik zou me nog
gelukkig achten.
— Wat scheelt er dan bij u? informeerde
Jansen.
— Och over financieele zorgen
hoef ik mij niet te bekommeren,
maar in mijn vrouw... Ze is heel
lief, te. lief zelfs voor anderen. En
j daarbij heeft ze maniertjes die me
heel «ontwapenen». Met de beste
| voornemens bezield kom ik 's
avonds thuis, maar niet zoodra heb
ik haar aangeraakt, of mijn «moed»
is verdwenen.
En of ze van dien toestand gebruik
maakt!
Sinds de drie weken, dat ze in de
Alpen is, heb ik geen oog dicht gedaan
's nachts. Wie weet of er daar
niet iemand is die meer durf heeft!
Ik zou veel willen geven om het
| geheim te kennen, vrouwen te bevallen
en...
Jansen had zwijgend geluisterd
tot hiertoe.
— Mijn beste vriend, sprak hij
plots, ik geen een middel, ik houd
het van mijn overleden grootvader,
die kolonel was. Als hij in zijn jonj
gen tijd, zijn blik liet rusten op
een mooi ding, speelde hij het klaar
1
bij haar aan huis te komen. In het
een of ander potje, een bonbonnière
of zoo iets liet hij een beetje
I asch vallen van zijn sigaar, en zie,
I plots had hij moed voor drie. Vier
en twintig uren later viel het
vrouwtje in zijn armen.
— En zou het werkelijk bij mij
helpen, Jansen?
i — Wis en zeker!
— Verontschuldig me Jansen,
maar nu moet ik vlug naar 't sta-
; tion, mijn vrouw komt om 12 uur
aan.
! Toen mijnheer Blok zijn wederhelft
uit den trein hielp stijgen beloofde
hij bij zichzelf plechtig nog
den zelfden nacht het middel toe
, te passen.
Nauwelijks thuis, haalde mevrouw
een pakje uit haar valies:
een geschenk voor haar man.
— Schat ik heb u een eenig
mooie bonbonnière meegebracht,
met van binnen een takje edelweiss.
Dit zeggende, opende mevrouw
het potje, dat... opgepropt
was met sigaar-asch...
| Naïeve deklamatie
Mejuffer Dumont, een gekende
artiste zou op een liefdadigheidsfeest
enkele gedichten voordragen.
Den morgén van het koncert,
meldde een telegram aan het comité,
dat Mej. Dumont door ziekte
weerhouden was, aan het feest
deel te nemen.
Er moest seffens naar een plaatsvervangster
uitgezien worden.
De keus viel op de dochter van
de voorzitster der Liefdadigheidsinstelling.
In aller haast werden
een tweetal gedichten herhaald,
cue de juffer nog kende uit haar
schooltijd.
's Avonds, na de poos, toen het
haar beurt was, trad ze blozend en
bedeesd voor het voetlicht, en met
een stem, die lichtjes beefde, begon
ze haar eerste gedicht:
«Het katje is dood».
Plots verbrak een welluidende
stem de stilte:
— Kleintje, ge moet daarom niet
treurig zijn, ik heb hier ter uwer
beschikking een tooverstokje dat
uw katje weer levend maakt!
In Amerika
r GEVANGENISDIRECTEUR TOT
VEROORDEELDE IN ELECTRI-
SCHEN STOEL. — Waarom lacht
ge. Vindt ge het zoo plezierig?
VEROORDEELDE. — Dat niet,
maar ik denk aan de rekening voor
electriciteitsverbruik, die ge zult
krijgen, -
x
Politiek overzicht
Sommige bladen hebben gemeend
dat er weer een regeeringskrisis in
de lucht hing.
Zij vergissen zich.
De h. Theunis is er de man niet
naar om zich door het vertrek van
twee ministers, al zijn het dan
kristen-demokraten, uit zijn lood te
laten slaan.
De h. Van Cauwelaert is er uit
getrokken. De h. Theunis heeft dé
twee departementen van den h.
Van Cauwelaert verdeeld onder de
ministers Van Isacker en Pierlot.
De h. Van Isacker zou er op zijn
beurt van door trekken, gevolgd
van den h. Rubbens? De h. Theunis
zou eenvoudig de portefeuilles
van die beide heeren verdeelen onder
de overblijvende ministers.
Mussolini is al minister geweest
gansqh alleen voor alles.
* • •
In die voorwaarden is het niet
te verwonderen dat de kristen-demokratische
ministers aangebleven
zijn.
Zij zeggen in hun eigen: Er is
toch niets aan te doen.
Daarbij, de koning heeft gesproken.
En daar is ook nog het feit dat
de kristen-demokratische ministers
zelf de besluit-wetten hebben opgesteld,
waartegen hun troepen nu
te keer gaan.
De h. Rubbens kan ook aanvoeren
dat hij nog geen drie maanden
minister is en dat het niet fair zou
zijn hem nu reeds terug te sturen
naar Zele.
* • •
Een belangrijk feit in de politieke
gebeurtenissen van de afgeloopen
week is de verzoening tusschen de
katholieke dagbladen allerhande.
Vooral in de katholieke pers van
Vlaanderen komt die verzoening
sterk tot uiting. Er is geen blad
dat er niet aan meedoet. De Tijd,
Het Handelsblad, De" Gazet van
Antwerpen zelfs tot Het Belang
van Limburg wedijveren om elkaar
den loef af te steken in zake verzoeningsgezindheid
.
En die verzoening zou nog verder
worden gedreven, schrijft Het
Volk, indien De Standaard niet
werd bestuurd door een ploert als
Sap. De Standaard, van zijn kant,
meent dat de verzoening het toppunt
zou bereiken indien de andere
katholieke journalisten de Jezuïterij
wat minder ver dreven.
Wat De Gazet van Antwerpen betreft,
zij smijt haar armen wijdopen
voor de verzoening, om de
sluipmoordenaars van M. Van
Cauwelaert aan hart te drukken...
tot ze stikken, waarschijnlijk.
Verder kan men de verzoeningsgezindheid
niet drijven.
* # *
In het katholieke kamp gaat men
zoover dat men zelfs de politiekers
uit de dagbladen wil weren.
Murw geworden onder de kloppen
van den p.artsbisschoppelijken
staf uit Mechelen, is de beheerraad
van De Standaard tot het besef
gekomen dat het de politiekers
zijn die de politiek bederven. De
H e t e g o ï s m e kent
De gekende filmster Miss Dayys
is sinds enkele uren de wettelijke
wederhelft van den even beroemden
akteur Willy Roger.
Na het feestmaal zijn ze stilletje
weggeslopen naar het landhuisje
toe waar ze hun wittebroodsweken
zouden doorbrengen.
Alles was in orde gebracht om
het hen zoo gemakkelijk mogelijk
te maken. Een prettig vuurtje
brandde in de gezellig zitkamer
toen ze aankwamen.
Na vlug hun reiskleederen, tegen
een déshabillé en een huisjasje verwisseld
te hebben, vlijden onze dortelduifjes
zici in de kussens van
een sofa, dicht tegen den haard.
Toen Betty haar man naar zich
wou toetrekken om hem een flinken
zoen te geven, had ze een
knoop van zijn jasje beet, die mee
kwam.
Ni. had ze gelegenheid haar echtgenoot
te bewijzen dat ze een even
goede huishoudster, als filmster
was.
politiekers zouden uit den beheerraad
worden geweerd en vervangen
door niet-politiekers.
Er is daarin een grond van logica.
Als de politiekers zich bezighouden
met financie, gaan de nietpolitiekers
zich bezig houden met
politiek.
• * •
Het ligt verder voor de hand dat
de ruzie in het katholieke kamp
spoedig zal beslecht zijn als De
Standaard wordt bestuurd van uit
het Aartsbisdom te Mechelen.
Maar dan zal de h. Sap bij de
volgende verkiezingen hebben opgehouden
volkstvertegenwoordiger
te zijn. En we gelooven niet dat
zijn ootmoedigheid reeds zulks proporties
heeft aangenomen.
Het is waar dat de andere katholieke
dagbladen den h. Sap niet
meer zouden aanvallen. Dat ware
gansch overbodig; er zou geen Sap
meer zijn.
• * •
Zaterdag heerschte er in de Wetstraat
een atmosfeer van opluchting.
Daags te voren hadden een
paar ministers samen met een koppel
ambtenaars beraadslaagd over
een nieuwe barema dat zou schommelen
met den index 2 1/2 %
per schijf van 18 punten onder of
boven.
Dat optimisme in ministerieele
kringen is zeer gewettigd. Het ligt
voor de hand dat de huidige weddeverlaging
van 10 % op het achterplan
geraakt als het Staatspersoneel
zich reeds moet bekommeren
om een nieuwe verlaging.
Dat heet men den eenen nagel
verdrijven door den anderen.
• * •
Wat we niet begrijpen Is dat de
regeering op zulke schuchter wijze
deze nieuwe methode van politieke
pacifikatie toepast.
Een nieuw afhouding van 2 1/2%
dat is al iets; maar het ligt voor de
hand dat zulk laag percent nauwelijks
van aard om de aandacht van
de 10 % af te leiden.
De regeering gaat nu 2 1/2 %
afhouden bij elke nieuwe daling
met 18 punten van den index. Maar
waarom deze willekeurige cijfers.
En waarom dan niet bepaald dat
de wedden zullen verlaagd worden
met 18 % bij elke nieuwe daling
van den index met 2 1/2 %?
De h. Marck heeft geklaagd over
de kumuls en de uitwassen bij het
leger. Er zijn nog ander menschen
die meenen dat de officieren teveel
verdienen en veel te weinig
moeten werken voor het geen men
hun betaalt.
Zij vergeten echter dat de rol
van den officier is zich in vredestijd
zooveel mogelijk uit te rusten
om steeds gereed te zijn om de
wapens op te nemen.
Binst den oorlog zegden de Duitschers
die van den IJzer naar het
Etappengebied kwamen uitrusten:
«Slapen is ook dienst!»
En de feldwebels kwamen inderdaad
kijken of de mannen na het
eten in hun bed kropen.
g e e n
g r e n z e n
Vliegensvlug ging ze om draad
en naald en begon den knoop aan
te naaien. Plots hield ze op en
scheen na te denken.
— Liefste, hebt ge in uw vinger
geprikt? informeerde Willy vriendelijk.
— Nee schat, maar ik weet niet
of ik de knoop gansch of half zal
aannaaien.
— Wat een grappig gedacht,
schat.
— Niet grappig, Willy, maar als
ik hem gansch aannaai houdt hij
zeker drie maanden vol, en als we
volgende maand zouden scheiden,
heb ik het werk gedaan voor uw
toekomende vrouw.
Lieftallig
Zij. — Het spijt me, John, maar
uw vrouw kan ik niet worden. Wel
wil ik een zuster voor u zijn.
Hij. — Dank u, ik heb er reeds
vijf. s
Dr. Pangloss neemt
een verzekering op
't leven
Dr. Pangloss leest tegenwoordig
zooveel ongelukken in de dagbladen
dat hij een heiligen schrik heeft
gekregen van den dood, die aan al
de hoeken der straten loert.
— Laat u verzekeren, zei zijn
vrouw, die seffens uit alles munt
tracht te slaan.
En de arme Pangloss ging... denkende
aan het eeuwig afscheid...
naar de levensverzekeringsmaatschappij
Piet Hein en Cie.
Daar gekomen, wilde men niet
eerder de verzekering kontrakteeren,
dan na een ernstig medikaal
onderzoek.
— O, daarvan ben ik niet bang,
zei de geleerde Pangloss.
Onmiddellijk werd hij door een
arts onderzocht. Deze betastte en
ausculteerde hem, waarna hij hem
een heele serie vragen stelde betreffende
zijn erfelijkheid.
— Waaraan is uw vader gestorven?
En op welken leeftijd?
— Mijn vader stierf toen hij 40
jaar oud was aan tuberculose,
zuchtte Dr. Pangloss.
— Sapristi, dat is erg! En uw
moeder?
— Mijn moeder stierf toen ze 35
I jaar oud was tengevolge van kanker.
— Nonde... nonde! vloekte de
arts. In dit geval zult ge bij ons
onmogelijk een assurantie kunnen
aangaan. De risiko's zijn te groot.
Druipneuzend keerde de ongelukkige
huiswaarts en vertelde zijn
wedervaren aan zijn vrouw.
— Gij stommerik! gilde deze. Ge
hebt wat mooi's uitgericht met de
waarheid te zeggen! Kondt ge niet
een beetje liegen? Ge komt van
Lootenhulle en wie kan kontroleeren
hoe en wanneer uw ouders
daar leefden? Ga dadelijk naar een
andere maatschappij en maak de
dokters daar wijs dat uw vader en
uw moeder heel oud werden en een
natuurlijken dood stierven!
— Ha... 't :'s goed... stamelde de
gewillige echtgenoot.
Hij begaf zich dadelijk naar de
Prévoyance Sociale.
— Geen betere maatschappij, had
zijn vriend Jojo hem aangeraden.
— Ik zal er maar op losliegen,
dacht Pangloss bij zichzelf, verlekkerd
op het resultaat te kunnen
sterven met de zalige gedachte zijn
vrouwtje toch minstens éénmaal
gelukkig te hebben gemaakt.
— Hoe en wanneer stierf uw vader?
vroeg de dokter der maatschappij
nu weer.
— Mijn vader stierf toen hij 99
jaar oud was. Hij verongelukte
zich met een motocyclet. Hij was
een verwoede sportsman moet ge
weten, sterk, gezond en bijzonder
levenslustig — loog Dr. Par.gloss
meesterlijk.
— En uw moeder?
— Ze stierf toen ze 91 jaar oud
geworden was.
— Waardoor?
— Ze bleef in 't kinderbed...
Verantwoordelijke uitgever
HAMERS,
St. Pietersnieuwstraat.
Gent. — Red. en
64.
Adm.
Gent
Vraag en
antwoord
De kleine Jimmy is een heel
intelligent jongetje maar uiterst
stout. Op een morgen laakt hij
het te bar in de school en hij wordt
naar huis gezonden met een briefje
waarop de onderwijzeres geschreven
heeft:
— Mevrouw, uw jongen is buitengewoon
knap, maar een eerste
kwajongen. Wat moet ik met hem
aanvangen?
— Doe er mede wat ge wilt,
antwoordde Mama, ik heb mijn
handen vol met zijn vader.
Gelukkig
— Gisteravond wou een dief me
van mijn geld berooven, maar mijn
vrouw belette het hem.
— Kranig van haar! Greep ze
hem vast?
— Wel neen, maar voor ik weg
ging had ze mijn zakken leeggehaald.
JORIS

KOEKOEK.
SYMPATHIEKE
PORTRETTEN
BORMS
Er was een tijd dat er 83.000
Antwerpenaars voor Borms stemden.
Dat bewees dat de Vlamingen
nog voor een lolleke te vinden
waren, want zij wilden eens de
regeering voor den aap houden. En
het is voor de regeering een deugdzame
les geweest. .
Maar Borms heeft van de les niet
geprofiteerd, 't Is hem naar het
hoofd geslagen. Sedertdien denkt
hij de heilige geest van de Vlamingen
te zijn. En hij spreekt, en
hij schrijft. Hij heeft zelfs aan
litteratuur gedaan en in een gazet
zijn herinneringen uit zijn gevangenistijd
bekend gemaakt. Het was
een treurige lektuur, een beetje
sentimenteel, een beetje suf. Zoo
iets van een braven profester die
voorbeelden van opstellekes aan
zijn kinderen geeft. Zoodat men er
bij dacht: Borms is kindsch, of hij
acht al zijn lezers kindsch.
Maar na de stemming in het
Saargebied heeft hij er nog een
betere uitgehaald. Hij heeft gelukwenschen
gezonden aan Hitier.
Is hij misschien familie van
Hitier, zullen vele menschen zich
afgevraagd hebben. Ja, gelijk alle
Ariërs verre familie zijn van Hitier,
meer niet.
Maar mijn scnoo.i.noiuer is ook
een echte Arische. Zij heeft geen
gelukwenschen aan Hitier gestuurd
en zij is nochtans een beleefde
vrouw, want anders zou ik met
haar dochter niet getrouwd zijn.
Om den koop te verbeteren, heeft
Borms zijn Hitlerheilwenschen in
den naam van alle Vlamingen opgesteld,
de Vlamingen van Noord-
Frankrijk, deze van Holland en
deze van Amerika inbegrepen. Gij
staat daarbij een beetje perpletst.
Maar het is de echte waarheid, en
een Antwerpsch blad, dat den laatsten
tijd verwonderlijk veel goed 1 ; te
melden heeft over de toestanden in
Duitschland heeft die heilhitlerwenschen
overgedrukt. Borms is
dus niet alleen om te gelooven dat
dit alles serieus is.
Wij zullen ^een bittere woorden
neerschrijven. Wij gelooven niet
dat Borms uitgekocht is. Wij gelooven
ook niet dat hij een slag van
den molen heeft gekregen. Het is
eenvoudig zijn natuur. Hij is 15 j.
te laat geboren. Met al de krachten
van zijn eenvoudige ziel gelooft
hij, dat Vlaanderen met niets
av.ders dan leeuwen bevolkt is. Hij
heeft nog met vernomen dat er
menschen in dat hoekske van de
wereld leven. Het begrip mensch is
nog tot zijn voorhistorisch brein
niet doorgedrongen.
Maar nog eens, wat wouden wij
hem daarvoor den steen werpen?
Wij zijn hier met om de menschen
te veroordeelen. En God i: daar om
het laatste woord te spreken. Wij
twijfelen er niet aan dat hij hem
zal inruimen bij de eenvoudigen.
En als hij een plaatsken in den hemel
zal hebben gekregen, zal hij
daar weer een dagboek van den
hemel beginnen schrijven, over de
madeliefjes, en de sterrekes, en
over de zilveren engelkes die hem
bedienen en bewierooken.
Twist
HIJ. — En nu gaat ge zeker naar
huis, naar uw mama, niet?
ZIJ. — Zoo ouderwetsch ben ik
niet, ik ga in het duurst hotel
logeeren en ik stuur u de rekeningen.
Onder Stavisky's
— Peeters is voor drie maanden
naar Zwitserland!
— Ja? Ik dacht dat de eisch
negen maand was!
* • »
Een tweede Lindberghtragedie
NURSE. — Oh! Mevrouw, ik heb
de baby verloren in het Park.
MEVROUW. — Groote hemel, en
hebt ge geen agent aangesproken?
NURSE. — Zeker mevrouw, en
*t is op dit oogenblik dat ik de
kleine verloren heb.
Berijmde schelmerijen (175)
Belasting op de jonggezellen!
Welaan, gij ongetrouwde lappen,
Gij vrijgevochten, rare tappen,
Nu is uw heerenleven uit,
Nu kwam een koninklijk besluit
Vermeldend, dat gij moogt gaan dokken,
Omdat gij van 't geslacht der rokken,
Nooit iemand naamt voor een gezin.
Ah, ah, gij trokt het leven in,
Slechts denkend op genot en vrede !
En zaagt gij ook een stille bede
In menig ^meekend vrouwenoog,
Gij gingt maar door, het hoofd omhoog,
Het hart verstart voor trouw beminnen,
Voor 't vormen ook van huisgezinnen.
Wijl andre mannen iedren dag
Zich buigen moesten voor 't gezag
Der gade, die zij uitverkoren;
Daar moest gij u aan niemand storen,
Daar mocht gij op den bommel gaan
En trokt u nooit van 't uur iets aan.
Uw pree ? Ge moest ze nimmer deelen^j
Geen bedsermoen kwam u vervelen,
Geen kinderjanken in den nacht
Heeft u ooit hindernis gebracht
En voeldet gij scms liefdesdrangen,
Nooit bleeft g' aan 't zelfde meisje
[hangen
Gij kocht wat liefde als het moest,
Totdat uw drang was uitgeroest.
Maar thans verrijzen vergezichten,
Met mindre rechten, meerder plichten.;
Nu eischt het vaderland zijn tol
Van d' ongehuwden. 't Doet mij lol.
En wat de reden ook mag wezen
Dat gij de vrouw hebt afgewezen,
Gij zult betalen zonder fout
Tenzij gij met de gauwte trouwt
En kindjes koopt. Dat kan u redden,
Wanneer ge meent, dat uwe wedden
Niet groot genoeg zijn om een vrouw
Te binden in den huwlijkstrouw,
Wanneer een ziekte u moest kwellen
En houden bij de jonggezellen,
Of zijt ge futloos en steriel
En kent ge niets van d' huwlijksstiel,
Dat alles zal uw ziel niet baten,
Men zal u toch nog aderlaten.
Dus : was er vroeger moed van doen,
Voor 't stappen in den huwlyksschoen,
Nu hoeft men zich in moed te stijven,
Om langer jonggezel te blijven !
ECHTGENOOTE. — Weet je wel, Benjamin, dat het vandaag zeven
en veertig jaar is geleden, dat we ons gingen verloven?
PROFESSOR (verstrooid). — Maar schat! dan wordt 't hoog tijd
dat we eens gaan trouwen.
Dagboekbladen
18 Januari. — Mevrouw Carnoy,
de echtgenoote van den gewezen
minister, is mij komen vinden. Zij
had gehoord dat ik tegen het
zedenbederf was in verband met
mijn dochter die het zedenbederf
in de hand werkt. Mevrouw Carnoy
heeft mij haar prachtige propaganda
verteld uit den tijd dat haar
man minister was. Toen liep zij al
de naaisters van Brussel af, om te
vragen dat de gedecolleteerde kleederen
tot aan den kin zouden toegaan.
Zij wil nu ook te Gent zulk
een beweging op touw zetten. Ik
heb haar gevraagd, terwijl ik aan
mijn dochter weer dacht, of ze niet
zou kunnen verkrijgen dat de rokken
van de meiskens niet meer
konden opgeheft worden. Maar dat
was haar zaak, zei ze, ik moest
mij maar met de zedelijkheid van
de mannen bezig houden. Ik heb
aanvaard, maar ik weet er geen
raad mee.
19 Januari. — Ik heb dezen nacht
een inval gekregen voor mijn zedelijkheidskampanje.
Gij zult al
opgemerkt hebben, dat de mannen
altijd iets terecht te brengen hebben
aan hun voorbr... Ik zal aan
Mevr. Carnoy voorstellen dat al de
kleermakers de voorbr... op zij zouden
zetten, in de lendenen b. v.
Dat zou dan zulk geen dégoutant
spektakel meer zijn als de mannen
daar niet in orde zijn.
20 Januari. — Ik heb vandaag
een tegenslag gehad met mijn
kampanje voor de zedelijkheid. Ik
had als eerevoorzitter van de
nieuwe organisatie aan dokter Van
Acker gedacht. Eén geneesheer,
meende ik, zal vertrouwen inboezemen.
Ik ging hem vinden. Wat
is uw doel? vroeg hij. De algemeene
zedelijkheid, zei ik. En hoe denkt
ge die? vroeg hij. Wel, zei ik, wij
zouden de menschen aanraden niet
veel te eten, veel minder te drinken,
niet meer te rooken. Goed, zei
hij, dan zouden de mannen nog
alleen bij de vrouwen loopen. Neen,
zei ik, dat vooral niet! Milledju,
riep Van Acker letterlijk uit, niet
eten, niet drinken, niet rooken,
niet bij de vrouwen loopen, waarom
zouden de mannen dan nog leven?
Ik ben ontmoedigd weggegaan.
21 Januari. — Waar gaan we
naartoe, heb ik aan mijn dochter
gevraagd toen zij gisteravond na
tien uur thuis is gekomen?
— Naar bed, zei ze, en ze liet
mij zitten.
Ik ben dan ook maar naar bed
gegaan. Als ik haar dezen morgen
een opmerking wilde maken, heeft
zij mij onderbroken.
— Toe toe, zei ze, 't is al vergeten.
Ik neem het u niet kwalijk.
Ik weet al lang dat de kinders veel
last kunnen hebben met hun
ouders, maar ik trek er mij niet
veel van aan, zaag maar voort.
Ik heb er mijn boterham vergeten
van op te eten. Dat zijn nu
de moderne zeden. De kinderen
vinden hun ouders te lastig!
22 Januari.
geslapen.
Geheel den
dag
23 Januari. — De vleeschhouwer
van naast de deur verkoopt zijn
vleesch 4 frank per kilo duurder
dan elders. Ik heb mij gloeiend
kwaad gemaakt als mijn vrouw mij
dat bewezen heeft. Maar naderhand
heb ik bedacht dat er een les
is uit te halen. Ik zal mijn zoon
vleeschhouwer laten worden. Met
een beetje aanleg kan hij rap rijk
worden in dien stiel.
Venijnig
KLARA. — Men heeft me verteld,
dat ge verloofd zijt met Jim. Heeft
hij u gezegd dat ik hem verleden
zomer geweigerd heb?
MIES. — Hij zinspeelde er op. Hij
beweerde dat hij den laatsten tijd
bijzonder veel geluk heeft
gehad.
* * •
De redding
DOKTER TOT PATIËNT. — U
ziet er beter uit! Hebt ge mijn raad
gevolgd en voor verandering gezorgd?
PATIËNT. — Ja, dokter.
DOKTER. — Waar zijt gt
geweest?
PATIËNT. — Bij een anderen
dokter.

.KOEKOEK
— Je weet wel, Pietje, dat mijn wijsvinger alles ziet, hè?
— Best mogelijk, die ie alles ziet... maar... spreken kan ie tenminste
niet! ' '" ,• . MACHT DER GEWOONTE
Hoe de fotograaf den avond met zijn meisje doorbrengt.
(Everybody's)
— Lieve hemel, wat 'n taaltje! Ze mosten u 'n muilkorf voordoen!
(Judge)
— Zoo, agent, ben je daar al! En
nu heb ik nog niet eens n' signaal
gegeven!
(Everybodys)
— Naar ik zie, beklaagde, is het
de alkohol, die je zoover heeft gebracht,
niet?
— Maar dan begrijp ik niet,
meneer de rechter, waarom IK dan
gestraft moet worden?.. (Marius)
— Je bent vandai\jar
ling, en ik heb 'n footi
sing voor je!
— Ja, ik weet 'tbtwee
vannacht is r ee:
maansverduistering,
(8)
— O, ik dacht, dat het al bijna nacht was, ik heb zoo'n
honger! zei Ukkepuk en begon eens rond te kijken naar de doos
met etenswaren.
— Ge hebt wel erg vroeg ontbeten, hé! Daarom zal ik je al
vast maar een koekje geven, dan zullen we straks wel stoppen
voor een extra-vroeg twaalfuurtje, beloofde Oom Wouter.
Ze kwamen nu op heuvelachtig terrein en Ukkepuk had geweldig
pret als ze de lange hellingen afgleden. Ze ontdekten
een schaduwrijk plekje, naast een beek en de doos met eten
'kwam te voorschijn. Oom Wouter maakte boterhammetjes met
pindakaas en jam. Ze hadden chcocolade uit een thermoflesch
en toen nog koekjes en pruimen. Oóm Wouter hoefde Ukkepuk
heusch niet aan te moedigen om te eten! Ons jongemensch
stopte zich eenvoudig heelemaal vol en had er spijt van, dat
hij geen plaatsje meer open had om er nog wat bij te kunnen
doen!
" Toen het nog later in den middag werd, begon Ukkepuk
moe te worden van het rijden. Oom Wouter stopte, om heel
Vroeg het kamp op te slaan. Ze zochten een plekje naast een
gaan regenen, het water langs drie kanten naar beneden zou
kunnen loopen. Aan een kant groeven ze een greppel om het
water weg te laten loopen, dat niet uit zich zelf zou willen wegzakken.
De bedden werden opgemaakt, het kacheltje klaar gezet,
om er op te gaan koken.
— En nu wat hout! riep Oom Wouter, terwijl hij het bosch
inging. Ga jij maar eens mee jongetje! Ge kunt me fijn helpen.
Samen sprokkelden ze drooge stukje hout bijeen om een
goed vuurtje van te kunnen maken. Oom Wouter had een handbijl
bij zich en kon de stukken hout daarmee mooi op de goeie
lengte, voor het kacheltje, hakken. En onderwijl zocht Ukkepuk
O N S
VERHAfl V
Ukkepuk
paarde
doorlbn
Hij is veel gelukkiger, wanna je
brengt, waar je hem gevondmhe
En Ukkepuk bracht haten
steen op den modderigen bojim, •
aardig meertje uit en haalden de tent te voorschijn. Oom Wouter
dreef de hoekpaaltjes in den grond en zette den staak in
het midden. Ukkepuk kwam met de houden pennen en maakte
zich zoo nuttig, als hij kon.
Ze hadden de tent zoo neergezet, dat wanneer het zou
de kleine stokjes bij elkaar om er het vuur mee aan te maken.
Ze legden het hout klaar om te branden en Oom Wouter haalde
de doos eens te voorschijn om te zien wat ze wel voor hun
avondeten zouden kunnen hebben.
Ukkepuk ging aan den waterkant op zijn hurken zitten en
de kleine vlasrepels kropen tot aan zijn voeten. Terwijl Oom
Wouter aan het werk was, hield hij een oogje op hem. Ukkepuk
probeerde schrijvertje te vangen die over het water-oppervlak
heen en weer gleden. Het lukte hem niet, maar na een poosje
kwam hij naar Oom Wouter geloopen met een kreeft tusschen
twee stokjes.
— Als ik nou mijn circus maar had! zei hij. Dan zou ik hem
in een glazen pot doen en de kinderen zouden er naar kijken.
Kan ik hem niet meenemen naar huis?
— Sapperdekriek! alsjeblief niet! antwoordde Oom Wouter.
Hij zou er raar aan toe zijn tegen den tijd dat we thuis kwamen.
Oom Wouter had spoea een
en in de pan, die hij er bovel jpz<
Toen Ukkepuk den reuk ervsj in 2
zich plotseling, dat hij hongj' ha
trek en samen smulden ze fntj e:
Voor hun dessert rooste#n Z(
maakten een blikje peren E
uitgespreid, deed dienst alsfcafel

KOEKOEK 5
IN HET WARENHUIS
INSPEKTEUR. — Ik kan niet toestaan, dat een kliënt zoolang
met een verkoopster staat te praten!
AFDEELINGSCHEF. — Ach, la at u maar! Iedere vijf minuten kom
ik wat dichterbij staan en iedere k eer koopt hij er weer iets bij!
— Terugbrengen waar gij hem gevonden hebt... en gauw, asjebltelill
(Ric et Rac)
ida^jarig, lieve-
'nmote verras-
: 'tm— om half
is meen totale
ing.
SERIEUS
— Zeg, a je niet mee naar de
bioscoop?
— Nee... de hond is mee op jacht
— Zie je, Florence, die ouwe gegaan... zoodat ik de vaten nu
broek van mij houdt zich toch alleen moet doen!...
maar goed in 't dragen! (Marius)
NA DE «SCHITTEREN DE» VOORSTELLING
— Als die krantenlui denken, dat ze hier den heelen nacht
kunnen blijven doorslapen, zal ik ze gauw tot andere gdachten brengen!
Ze lijken wel gek!! (Judge)
AA VOOR KINDERS
»uk e n h e t
r d e n s p e l
frank King
>r
annarje hem weer naar het water toe
vondm hebt.
; hen terug en zag hoe hij onder een
ti boten, wegschoot.
>oedl fcen lekker vuurtje in zijn oventje
>ovei ip zette, sisten wat ham en eieren.
in zijn neus kreeg, herinnerde hij
hong'had. Ook Oom Wouter had echt
ze f ïtjes!
osten n ze wat brood boven het vuur en
:n oph. Een stuk zeildoek op den grond
t alsiafel, Ukkepuk zat met gekruiste
beenen aan den eenen kant en Oom Wouter op een kist aan den
anderen kant.
— Ik zou niet graag thuis willen zijn, nu, verkondigde
Ukkepuk.
— Ik cok niet. Ik vind dit het zaligste plekje op de heele
wereld, zei Oom Wouter en zette de borden in elkaar. Samen
droegen ze ze naar het water en maakten ze schoon.
Toen wandelden ze langs den rand van het meer en de
kikkers maakten vervaarlijke sprongen toen zij voorbij kwamen.
Ze hoorden een geitenmelker (een vogel) diep in het bosch
nog zingen. De nachtuilen vlogen door de lucht en probeerden
voor het vallen van den nacht hun avondeten machtig te worden.
De kampeerders zagen een landtong die een eind in het
meer uitkwam en van daar af konden ze den gouden zonsondergang
bewonderen. Za zaten op een blok en volgden elke verandering,
die zich weerspiegelde in het gladde water. Elke gekleurde
wolk, elke boom uit de nabijheid, elk rietje weerspiegelde zich
in het water. . *
— Kijk eens hoe diep je in het water kunt kijken. Het is
alsof de boomen er onderste boven groeien, zei Oom Wouter.
— Ja, ik zou er niet graag in vallen, zei Ukkepuk. Ik ben
bang, dat ik zóó diep vallen, dat ik aan den anderen kant
van de aarde weer in de lucht terecht kwam.
— Maar zou je het dan niet aardig vinden om van een van
die boomen af naar beneden naar die ongekende wereld te
glijden? vroeg Oom Wouter. Je zou je zoo lang aan den top van
dien denneboom kunnen vasthouden, en wachten, totdat er
een wolk voorbij kwam. Kijk, daar komt juist een mooie, rose
voorbij. Als je daar nu eens in kon glippen en heenzeilen, waar
je maar naar toe wilde! Als je naar beneden keek, zou je niets
dan de wolken en lucht zien. Als je naar boven keek de aarde en
alles op de aarde, ondersteboven.
— Sjonge! wat zou ik 't heerlijk vinden, zei Ukkepuk. Wat
zou ik graag in die onderste-boven wereld willen zijn! Dat lijkt
me écht! Zou ik daar niet net op een vlieg aan het plafond
lijken?
Ze zaten nog een poosje te kijken, totdat de schitterende
kleuren van de ondergaande zon in het Westen vergaan waren
tot één gouden streep. Toen gingen ze terug naar hun tent. Oom
Wouter draaide de lichten van de auto op en liet ze schijnen op
de plek, waar ze kampeerden. Hij ontkleedde Ukkepuk en stopte
hem lekkertjes in. En die snuiter was zoo vermoeid, dat hij
nog maar nauwelijks goeden nacht had gezegd, of hij sliep al!
Het was ook een lange dag voor hem geweest.
Oom Wouter ging nog een poosje voor de tent zitten en keek
op naar de sterren. Nog hoorde hij den geitenmelker. Een oude
uil kraste zodanig dat de heuvels het geluid terugkaatsten.
Oom Wouter gaaptje eens, ontkleedde zich eveneens en
krabbelde naar bed.
— Dit is nog eens leven, zei hij en viel net,zoo vlug in slaap
als Ukkepuk het gedaan had.
HOOFDSTUK VIII
Een verblindend licht en een plotseling gekraak en Oom
Wouter werd met een schok wakker. Het duurde een ogenblik
voor hij wht waar hij was. Hij kon de regendruppels op de tent
hooren kletteren. Hij knipte zijn lantaarn aan, die hij naast zijn
kussen had klaargelepu en pakte ziin regenjas en pantoffels.
Hij rende naar de auto, om te zien of alles goed was toegedekt,
oen ging hij weer terug naar de tent.
(Vervolgt),

e
Uit het leven
van den Platte
De Platte was alweer nachtwaker-af.
Nie; dat hij 'j nachts
grooten vaak had, maar ongelukkig,
hij had 's nachts ook grooten
dorst en als hij dan ergens op zijn
gewone manier in een herber belandde
en nadat hij geïnformeerd
had, of hij Soms geen handje moest
uitsteken, kon hij nooit de pint
weigeren die de hof-pes ol de waar-,
din hem aanbood. Het gebeurde
ock dat hij in een kaf eet je kwam
opduiken, waar drie klanten elkander
uit verveling zaten aan te
gapen en dan v on de Platte den
lust niet bedwinger, voor te slaan
een kaartje te spelen. Kortom, toen
de directie van de nachtwakersorganisatie
hem daarover had aangepakt,
had de Platte zich kwaad
gemaakt en maar dadelijk ontslag
genomen...
Er zijn menschen die voor het
ongeluk zijn geboren. Koi.vt er nog
bij dat het in dezen tijd een heele
toer is, om aan werk te geraken.
Althans in zekere bedrijven. Maar
de Platte is met den helm geboren.
En zoo was het hem spoedig gelukt
eer. nieuw baantje te veroveren.
Hij was nu uitdrager in een
wasscherij.
Onder zijn klanten had hij een
oude sikkeneurige juffer. Die wist
altijd wat aan te merken op haar
wasch. TJffra Eulalie, heette dat
serpent. Ze rentenierde, maar
profijtig weg. Het mensch was zeer
welstellend geweest vóór den
oorlog, maar de inflatie had haar
als zooveel anderen gedeeltelijk
geruïneerd. Ze leefde du stillekens
aan, waar ze wat bezuinigen kon
deed ze het. Zoo bezuinigde ze ook
op haar wasch. In plaats van twee
per week gaf ze nu slechts nog
enkel één hemd in den wasch. En
enkele andere bullen.
— Ik ben eens kurieus, zoo dacht
de Platte bij zichzelf, wat ze dezen
keer weer zal te mopperen hebben.
Hij belde aan.
De deur werd geopend en daar
stond Uffra Eulalie in hoogst eigen
persoon voor hem.
— Jongen, sprak ze, ik kom zelf
opendoen.
— Dat zie ik, uffra, zei de Platte.
— Laat eens kijken. Hm, hm! Ik
heb den indruk dat mijn hemd deze
week weerom niet al te proper is
verzorgd. Het ziet er precies een
beetje grauw uit.
— Dat is maar een gedacht,
uffra
— Neen, neen, weerde "uffra
Eulalie af, ge moet aan jwer. baas
zeggen dat hij wat meer zeep gebruikt.
— Ik heb het hem al gezegd,
uffra, loog de Platte.
— En heeft hij daar niks op geantwoord,
jongen?
— Toch wel, uffra!
— Zoo, zoo. En wat zei hij?
— Dat gij wat meer papier moest
gebruiken, uffra...
En opgelucht trapte de Platte er
van door.
Ik meen al wel eens te hebben
gezegd dat de Platte weet waar ze
goed bier verkoopen. Een van zijn
stam'.okalen was dat van Stansken.
Stansken was heel haar leven
een plezante ziel geweest. Op zekeren
dag kwam ze in kennis met
Pier. Het was wel geen rappe, maar
hij had een gerust karakter. Niet
zoodra was hij .met Stansken getrouwd
of Pier gaf er zijn baantje
aan. Stansken had hem gewaarschuwd:
— Pier als ge me begint te embèteeren,
omdat ik al eens gekheid
maal: n et een klant, dan kunt ge
ophoepelen, hoor.
Maar Pier had veel te veel werk
met zijn duiven, om zijn vrouw over
dag den duivel aan te doen. Den
godganschen dag zat hij op zijn
duivenkot. Intusschen liep de
herberg vol volk, allemaal mannen
die meer kwamen voor die plezante
ziel van een hospita, dan voor het
bier dat ze verkocht. De Platte
kwam voor de twee dingen. Maar
Stansken liet zich geen ooren aannaaien.
Ze was zij de vriendin van
Jan en alleman, dat bracht meer
op, dan zich aan een vent gelegen
te laten.
De Platte zou zich wreken. Op
zekeren dag ontmoette hij den Pier.
— Pier, zei hij, ik moet u eens
een woordje vertellen.
— Ik luister.
— In uw plaats zou ik oorzichtig
zijn, man.
— Voorzichtig. Waarom?
— Gij zijt gij nooit in uw
staminee.
— Wat geeft dat? De klanten
spreken veel liever met ons Stansken
dan met mij.
— Dat is zoo. Mp.ar justement
daarvoor. Ge weet, ik ben een
serieuze vent en ik acht het mijn
plicht u te waarschuwen. Enfin, ge
begrijpt me wel...
— Wat begrijpen? Weet-e gij dan
iets bijzonders?
— Pier, ik ben er zeker van dat
uw Stans een half dozijn vrijers
heeft.
— Watte, zei de Pier, uit zijn
humeur, een half dozijn, zij-de gij
zot?
— Geloof me Pier...
— Maar beste man, een wijf gelijk
die van mij, die heeft er ten
minste twaalf. Dat is eens zooveel
als gij denkt!
De Platte logeerde onder de pannen,
maar hij was de enige bewoner i
niet van die verdieping. Daar woon- I
de ook nog een dokwerker, op een
groote kamer. De man had de
kamer zelf afgeslagen met planken,
die hij gekregen had van een voerman
die sliep. Langs den eenen
kant sliepen zijn twee jongens.
Boven het bed van de jongens was
een schap getimmerd en daar lagen
appelen op, van die groote Kanadeesche
appelen gelijk er aan de
haven veel gelost worden. De dokker,
die niet veel verdiende, vond
af en toe wat tusschen kaai en
schip en zoo knoopte hij de twee
eindjes van de week aan mekaar.
Die appelen alzoo waren ook een
vondst van hem. Er lagen er vele.
De kinderen kregen 's avonds, als
ze te bed gingen, geregeld een
appel, maar verder moesten ze de
appelen die op het schap te geuren
stonden met rust laten. '. ader telde
ze telkens en het zou er gestoven
hebben moest hij hebben gemerkt
dat een van de appelen zonder zijn
permissie was verdwenen.
Op zekeren avond lag de Platte
in zijn kooi. Naast hem hoorde hij
gerommel. De dokker lag te bed
met zijn Trien en het is onze zaak
niet uit te maken, wat die twee
daar onder mekaar aan het beredderen
waren. Maar in elk geval, er
was lawijd mede gemoeid en wel
zooveel, dat van den schok er een
appel van het schap op het bed
van de jongens was gevallen. Uit
wat nu volgde kon de Platte gemakkelijk
afleiden wat er gaande
was. Een -'an de jongens had den 1
r.ppel vastgeklampt en was bezig
hem in zijn kasken te slaan, zonder
zijn broer een beet te gunnen.
Nadat hij eerst een poosje de
kinderstem had hooren dreinen,
hoorde hij plots de kleine roepen:
— Va, va, mag ik een- iets
vragen.
— Wat is er snotaap...
— Schud er nu voor mij ook eens
een appel if.
Dien volgenden dag ontmoette de
Platte een oud lief van hem dat
getrouwd was. Het meisken was zoo
konteni,, dat ze den Platte thuis
inviteerde om met heuren vent
kennis te maken.
De Platte zou den volgenden
Zondag op visite komen.
Maar de kondag kwam, maar wie
niet kwam, dat was de Platte.
Hij verontschuldigde zich met
een briefje en den Zondag daarop
was hij daar.
— Wel, zei de vrouw, ge hebt
ons verleden Zondag geplakt.
— Eerlijk gesproken, rei de Platte
ik kon niet komen.
— Wat \:a.s er dan?
— Ik was aan den afgang.
— Is het maar dat sprak de vent,
dat hadt ge hier ook kunnen doen.
Ge moet niet vragen of de Platte
daar later nog op bezoek is geweest?
Als de vent niet thuis was.
Zoo'n brave ziel.
.KOEKOEK
V E R T E L L i N G V A N J O H N T A Y L O R
Als men galant is...
We weten allemaal dat een galant
mensch een hoffelijk mensch
is, iemand met voorname manieren,
kortom een persoon die in alle
opzichten een goede opvoeding
heeft genoten en deze in praktijk
brengt. Zoo iemand is natuurlijk
erg aangenaam in den omgang met
zijn medemenschen.
Maar dat soort is ten huidige
dage al ver uitgestorven. Het
schijnt dat er bij de Eskimos van
dat genre nog een groot deel bestaat,
wat moet te wijten zijn aan
de in de noordpoolstreken steeds
heerschende koude en overvloedig
ijs die bederfwerend zijn. In ons
klimaat bederft er veel deels door
de warmte, en anderzijds door de
mistige en muffe luchten, zoodat
het menschdom in onze streken er
niet op verbetert. Integendeel. Onwillekeurig
ondergaan wij er dus
den nadeeligen invloed van. Wanneer
men zich daar eenigszins van
bewust is kan men zijn voorzorgen
nemen, èn tegan soortgelijk bederf
èn tegen dezes gevolgen. Telkens
ik een ander betrap op, wat ik zou
willen noemen: onbeleefdheidsbesmetting
zeg ik tot mezelf: «opgepast
dat zoo iets aan u nooit overkomt.»
En méér en méér begon ik me
van die gedachte te doordringen
en me te oefenen in het voorkomen
van wat maar eenigerlei aan
onwellevendheid kon doen denken;
voor devies nemend: «Hoffelijkheid
voor ever!»
Eens op een dag stond ik aan een
tramwachthuisje naar 'n krakende
wagen te wachten die men tram
noemt.
Ge weet dat, naar gewoonte,
zoo'n bak zelden komt wanneer
men er op wacht. Het werkwoord
wachten is bij de tram evenals bij
andere soortgelijke administraties
aan de orde van den dag. En dit,
naar het schijnt wegens de krisis.
Ja, wat wordt er tegenwoordig
al niet op de krisis geschoven?...
Er zijn al een boel zoogenaamde
knappe exploitanten en «solvabele»
bollen, die hun rekeningen weigeren
te betalen wegens «de krisis.
En, let op, die «zakenknullen»
worden in hun handel en wandel
door het egerecht» nog een handje
toegestoken.
Nu, is het toch eigenlijk zulk
soort dat de heeren die handel
drijven in «gerecht», noodig hebben.
Bij arme stumperds Is niets te
halen.
Mijn vriend Pitt zei me ontlangs:
«Tante Justitia is wegens de krisis
ook aan lager wal; ze doet den
trottoir. »
Pardon, dat ik even afweek,
waarde lezeres en lezer, ik zal mijn
verhaal voortzetten. Er stond een
groot aantal menschen, waaronder
voornamelijk dames, te wachten.
Van dien hoop wachtenden was ik
een der éérsten.
Eindelijk kwam er een tram! Wat
was, als hoffelijkheidspraktizeerend
man, nu mijn voornaamste
plicht?... De dames laten voorgaan,
natuurlijk!...
En er waren er zoovéél dat ik den
volgenden tram moest afwachten.
Intusschen groeide het aantal
reizigers weer aan, wéér meestal
dames.
Na weer een tijdlang geduldig
wachten, kwam er een tram die
bomvol was.
Uit de kracht der gewoonte drongen
de dames naar voor, ik hield
me bescheiden terug... en wéér zou
ik, bij gebrek aan plaats, moeten
verzuimen mee te rijden, wilde ik
niet genoodzaakt zijn de meeste
dames opzij te dringen, wat mijnerzijds
erg onbeschoft zou zijn
geweest.
Maar eerlijk gezegd, begon mijn
rechtvaardigheidsgevoel toch in
opstand te komen.
Ik kon re toch niet blijven opofferen,
ja, er mij financieel door
benadeelen!... Aan zulk risico
mocht ik me toch niet blootstellen!
Ditmaal beproefde ik toer een
plaatsje, hoe klein ook, op het
achterplatform te veroveren.
Doch, ik gelukte er maar zóóver
in, dat ik genoodzaakt was mij
met de linkerhand aan het ijzeren
handvat vast te klampen en half
buiten het rijtuig te hangen, op gevaar
af kramp in die hand te krijgen.
Stel u voor dat ik daardoor verplicht
was geweest onder het rijden
het handvat los te laten, dan
zou ik onvermijdelijk een tuimeling
gemaakt hebben, en dan had
men mij wellicht naar mijn eindputje
kunnen dragen. De één zijn
dood is den ander zijn brood, zult
ge zeggen.
Ja, ik weet het wel, maar zóóver
wensch ik de galanterie niet
te drijven.
Naar mijn idee scheen de tram
eer te kruipen dan behoorlijk te
rollen.
Daarbij kwam dan nog dat hij
aan elke halte stopte, zoo dat ik
telaat aan het station toekwam en
er mijn trein miste die mij naar
mijn zakenbestemming moest brengen,
wat voor gevolg had dat er
mij zaak ontglipte, die mij vijf honderd
pond had kunnen opbrengen!
Men zegt soms dat galanterie niets
kost... U ziet het wel!
iiiiiimiiiiiiimiiiiniiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii iiiiinmiimi mum iiuiiiiiiiiiiiii
Onze ouders zijn onze
beste vrienden
HIJ. — Ik wou dat ik weer een
van die lekkere puddings kreeg,
zooals moeder ze voor mij bakte.
ZIJ. — Ik wenschte. Jat ik weer
die mooie kleeren kreeg, die vader
voor mij kocht.
Een, die'van ondervinding
sprak
VADER (tot zoon die trouwen
wil). — Jongen bedenk u nog eens
goed. Het huwelijk is iets voor
gansch het leven. Ik weet er van
mede te spreken. Ben ik niet vijfmaal
gehuwd geweest?
• • •
Al te veelbelovend
— Waart ge niet verloofd met
dien veelbelovende jongeman?
— Ja, maar hij hield zijn beloften
niet.
• # •
Nauwgezet
RECHTER (tot getuige). — Zijt
ge nog nooit gestraft geweest?
GETUIGE. — Jawel, één keer.
RECHTER. — Zoo, en voor hoeveel?
GETUIGE. — Vijftig centiemes
strafporto op een brief.
Dat hing er van af
— Was iw oom tot het laatste
oogenblik volledig bij kennis?
— Weten we nog niet, het testament
wordt slechts morgen geopend.
Hij ontbeet te bed
DOKTER. — Ge moest beslist
alle morgenden een uur wandelen
vóór ge ontbijt.
PATIËNT. — Dit is onmogelijk,
dokter, want ik sta pas na het
ontbijt op.
* * *
De humoristische
patroon
PATROON (tot loopjongen). —
Uw grootvader werd dus gisternamiddag
begraven en er waren
wel 30.000 voetballiefhebbers tegenwoordig
od zijn begrafenis?
LOOPJONGEN. — Welja, grootvader
was dol op voetbal.
• • •
Spaarzaam
— Wat hebt ge uw man als
nieuwjaarsgeschenk gegeven?
— De sigaren die ik in den loop
van het -jaar van hem heb weggenomen!

KOEKOEK, 7
De bladzijde van Pi erken
^irtv etsw TArfïl' j&tnnrtA
ef, ^ ^ ^ ^ ^
Oover den deepar en
den arrivee in tleven
tri
Tis in tleeve lcrkeerUe van in tsport.
I>en arevee is veur iedereen gelijk,
maar den deepar is anders.
De -
eenen wort geboore op ner. troon
en den andere in een engels bedde op
de plak. Het een is het een, en tander
is tander, zulde zegge en tbegint ale
twee mee muziek er, treksels in de
buik.
Tis meuge^jk, maar kzouw in ale
geval liever in de plaatse zijn van
Marie-Zoozewee heinv kwekker of in
dediene van tk*;ukemeisse. i'.w- .".'.3 van
L . "?ste en eedvkasie.
In tleeve en ister geene paxlee van
te zeure gelijk in sport. Als ge par
maleur ne nagel in uwe bant krijgt
moede nie pijze van u : hter nen
otomobiel te hange. Tis kweste vander
mee ds beenmaksiene neffec te terte.
Den Broeder zegt dat da alemal geen
bilans en heeft en da ons reekening
tooh zuust is als we aan den arevee
kome. Alemal ondereen in de keetel
zegt hij, prLisessen »n keukemeisses.
Tgeen da ik toch eest nog zou - ., wille
zien.
In ale geval, veuraleer dade zoo
verre zijt kunde nog veel zwarte sneew
zien en kpeize da den Broeder ook
liever mee zijn voete onder tafel zit
of der neffes. Ge ebt u gevoeles of
ge ebt ze niet.
Dendiene die zijne deepar moe neeme
zonder suuporters geef raper de pijp
aan Marten of dendiene Uie de wint
in tgat heeft en kpeize kik da tooveral
ezoo is, in tsport, in den artistiek en
in de lievde.
Ge kunt uiesgien zegge: Pier, van
waar komt al u diepzinnigeit?
Maar de daage zijn alemal nie gelijk
en kpeize ik da ter ront mijnen trauw
al da beslach nie zal gemaakt worde
gelyk ront da van de prins van engellant.
Ten is in ale geval veur mijnen
dop nie da ze de klooke van Roome
doen kleppen hebben en da de
mijnschge van agter ulder stoove
kwaame veur my' te zien paseeren in de
footure. Alemal van hoore zegge nattuurlyk.
En wa da mijn eeste koomune
zaliger betreft, zant daarover, da
bejoort tot de ijlige gesgiedenis en tot
de sgoonste dag van mijn leeve.
Uk
" DE OEZWOoll£A/
I
m&WA/S
T

HUMORISTISCH
WEEKBLAD
VAN VOORUIT
0,50 FR, PER NUMMER
Abonnement 1 jaar fr. 25.00
Abonnement 6 maanden fr. 12.50
Abonnement 3 maanden fr. 6.25
Postcheck « Het Licht » 2Ti 56733
• KEDAKTII",
64, St. Pietersnieuwstraat
Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den DONDERDAG VIERDE JAARGANG Nummer 39 — 24 JAN. 1935
Van Cauwelaert als martelaar in de rol van Sint-Sebastiaan