Jaarverslag 2006 - IBR

2. Tuchtorganen kunnen wel een tuchtsanctie opleggen, wanneer zij gevat
zijn in het kader van de injunctieprocedure van artikel 18quater van de
wet van 22 juli 1953
9. Indien de Raad van het Instituut kennis heeft van het feit dat een bedrijfsrevisor
zich gedraagt op een wijze die strijdig is met de beginselen vervat in artikel 18ter
van de wet van 22 juli 1953, legt hij hem de verplichting op om binnen de door
de Raad vastgestelde termijn aan de omstreden toestand een einde te maken. De
Raad kan de zaak voorleggen aan de Tuchtcommissie indien de revisor hieraan op
onvoldoende wijze gevolg geeft binnen de hem toegemeten termijn. Deze kan de
revisor verbieden bepaalde nieuwe opdrachten te aanvaarden of van hem eisen dat
hij binnen de door haar vastgestelde termijnen van bepaalde door hem aanvaarde
opdrachten afziet totdat hij aan de omstreden toestand een einde heeft gemaakt.
De artikelen 19, 20, §§ 2 tot 5, 20bis, 21 en 22 zijn van overeenkomstige toepassing
(art. 18quater van de wet van 22 juli 1953).
Aan een revisor werd door de Raad opgelegd om zich terug te trekken als
bestuurder uit een commerciële vennootschap, waarvoor hij geen toelating had
bekomen van het Instituut. De revisor antwoordde hierop dat het een patrimoniumvennootschap
betrof. De Raad maande de betrokkene hierna herhaald aan om
zijn functie te beëindigen en verwees de zaak finaal naar de Tuchtcommissie op
grond van artikel 18quater van de wet van 22 juli 1953. Op het ogenblik dat de
zaak voor de Tuchtcommissie werd behandeld had de revisor echter zijn situatie
reeds geregulariseerd. De Raad verzocht echter de zaak aan te houden en verzocht
de Tuchtcommissie een tuchtsanctie op te leggen op grond van artikel 18quater
wegens miskenning van een injunctie van de Raad.
De Franstalige Kamer van de Tuchtcommissie van het IBR oordeelde weliswaar dat
zij geen tuchtsanctie kan opleggen, wanneer zij gevat is in het kader van de injunctieprocedure
op grond van artikel 18quater. In de lijst van artikelen die van toepassing
wordt verklaard op de injunctieprocedure, is artikel 19bis van de wet van 22
juli 1953 niet opgenomen. Dit artikel bepaalt precies de grond op basis waarvan
een tuchtsanctie kan worden opgelegd. Dit geldt des te meer vermits ook artikel
20, § 1 van de wet van 22 juli 1953 evenmin van toepassing verklaard werd op de
injunctieprocedure (1) . In hoger beroep werd deze uitspraak hervormd. Het feit dat
die bepaling niet werd vermeld, betekent niet dat de toepassing ervan is uitgesloten,
bij gebreke aan een uitdrukkelijke bepaling van het tegendeel. Het is trouwens
überhaupt inopportuun dat een revisor zich niet tijdig conformeert aan de instructies.
Een dergelijke houding maakt een schending uit van artikel 18quater van de
wet van 22 juli 1953 maar ook van artikel 3 van het koninklijk besluit van 10
januari 1994. Gelet op het feit dat de betrokken revisor in het verleden geen tuchtrechtelijke
sanctie opliep werd de sanctie in casu beperkt tot een berisping.
D. Rechtsmiddelen tegen beslissingen van de tuchtorganen – Geen mogelijkheid
van incidenteel beroep door de Raad van het IBR na verstrijken van
beroepstermijn
10. De Raad van het IBR wenste incidenteel beroep in te stellen in een tuchtzaak. Zij
baseerde zich hierbij op artikel 2 en 1054 van het Gerechtelijk Wetboek. Arti-
Bijl. 12
(1) Franstalige Kamer Tuchtcommissie IBR, 28 november 2005, nr. 0254/04/F.
IBR – JAARVERSLAG 2006
447