Jaarverslag 2006 - IBR

De middelen die de revisor put uit overwegingen uit het vonnis van de strafrechter,
inzonderheid uit deze die de strafmaat betreffen, zijn evenwel niet relevant in de
tuchthandhaving. De handhaving van het strafrecht enerzijds en van het tuchtrecht
anderzijds hebben ieder een andere finaliteit. Wanneer er in de overtuiging van de
strafrechter wegens de concrete omstandigheden van het strafdossier vanuit maatschappelijk
standpunt geen reden bestaat om zwaar te bestraffen, dan laat zulks
onverlet dat er wegens de aard en de ernst van de schending van de deontologie van
het beroep niettemin reden bestaat om een zware tuchtsanctie op te leggen.
De revisor verwees in casu ook naar artikel 4 van de wet van 22 juli 1953, om te
stellen dat in het voorliggende geval de tuchtsanctie schrapping niet wettelijk
kan zijn. De redenering van de revisor was als volgt. “De wet laat een natuurlijk persoon
toe tot het Instituut der Bedrijfsrevisoren wanneer hij geen - zelfs voorwaardelijke -
gevangenisstraf van ten minste drie maand heeft opgelopen. Zelfs indien een revisor wordt
geschrapt, kan hem navolgend de inschrijving niet worden geweigerd wegens de strafrechtelijke
veroordeling. Voor feiten die geen gevangenisstraf van drie maanden hebben opgeleverd
kan dan ook geen schrapping worden opgelegd”. Deze redenering werd echter verworpen
door de Commissie van Beroep. De voorwaarde uit het hogervermelde artikel
4 heeft immers betrekking op het verlenen van de toegang tot het beroep en
ze vormt slechts één van de impeditieve voorwaarden die de toegang kunnen verhinderen.
Indien er geen impeditieve voorwaarde op strafrechtelijk vlak voorhanden
is, heeft de aanvrager nog te voldoen aan de andere voorwaarden die door de
wet worden opgesomd. Er kunnen dus redenen van tuchthandhaving blijven,
gelieerd aan strafrechtelijk beteugelde feiten, om een bedrijfsrevisor uit de
beroepsbeoefening te verwijderen, ook al levert de veroordeling op strafgebied op
zich geen wettelijk beletsel op om het beroep uit te oefenen.
Voorts overweegt de Commissie van Beroep dat het in aanmerking nemen door de
strafrechter van de overschrijding van de redelijke termijn, geen reden kan opleveren
om aan de feiten een mindere ernst toe te schrijven. Overigens moet worden
opgemerkt dat wegens het aanslepen van de strafrechtspleging een tuchtsanctie
voor appellant ook veel langer is uitgebleven, derwijze dat wegens het enkel tijdsverloop
de incidentie ervan lichter uitvalt. De tuchtvordering had immers ook
veel eerder kunnen ingesteld worden, los van het verloop van de strafvordering.
Omtrent de toemeting van de passende tuchtrechtelijke sanctie overweegt de
Commissie van Beroep het volgende. “De maatschappij refereert aan de functie van
bedrijfsrevisor als aan een vertrouwensfunctie bij uitstek van openbaar belang op alle domeinen
waar hem taken worden toevertrouwd. De verklaringen die hij aflegt en zijn professionele
gedragingen moet dus boven elke twijfel van betrouwbaarheid en rechtschapenheid verheven
blijven. In casu heeft betrokkene in de uitoefening van zijn taak als bedrijfsrevisor
medewerking verleend aan valsheid in geschrifte, aan fiscale valsheid en aan georganiseerde
bedrijfsfraude. Met die gedragingen heeft hij een essentieel aspect van zijn taakvervulling
totaal gediscrediteerd. De tekortkoming aan de vereiste waardigheid, rechtschapenheid en
kiesheid is erdoor in de hoogste mate voorhanden. Wegens de omstandigheden eigen aan het
geval en gelet op het beperkte aantal sancties die wettelijk kunnen worden opgelegd, vormt de
schrapping van de ledenlijst van het Instituut de enige aangepaste tuchtsanctie” (1) .
Bijl. 12
(1) Nederlandstalige Kamer Commissie van Beroep IBR, 7 september 2006, nr. 0285/05/N en
0297/05/N.
444
IBR – JAARVERSLAG 2006