Jaarverslag 2006 - IBR

§ 1. SPECIFICITEIT VAN HET TUCHTRECHT (VAN HET IBR) –
EIGEN AARD VAN DE TUCHTVORDERING
1. De tuchtrechter toetst de gedragingen van een beroepsbeoefenaar in verband met
de uitoefening van zijn beroep aan de regels van de eer en waardigheid van zijn
beroep en van de deontologie, die strekken tot bescherming van het beroep en van
degenen die de medewerking van de beoefenaars ervan behoeven en past op die
gedragingen eventueel de bij de wet bepaalde sancties toe (1) .
2. Artikel 417 van het Gerechtelijk Wetboek, dat deel uitmaakt van de titel over de
rechterlijke tucht, bepaalt dat de tuchtvordering losstaat van de strafvordering en
van de burgerlijke rechtsvordering. Deze bepaling met betrekking tot het tuchtrecht
van magistraten wordt beschouwd als de uitdrukking van een algemeen
rechtsbeginsel (2) .
Een mooie toepassing van dit principe vinden we in een uitspraak van de Nederlandstalige
Commissie van Beroep en Tuchtcommissie van het IBR met betrekking
tot een revisor die door de correctionele rechtbank veroordeeld werd tot een
gevangenisstraf van twee maanden met uitstel gedurende vijf jaar en een geldboete
van tweeduizend euro vermeerderd met 1990 opdeciemen, wegens valsheid
in geschrifte en gebruik, fiscale valsheid en gebruik, strafrechtelijke inbreuken op
het Wetboek Inkomstenbelastingen 92 en het BTW-Wetboek, alsook wegens
inbreuken op de wet van 17 juli 1975 op de boekhouding van ondernemingen.
Op grond van deze strafrechtelijke veroordeling, waarvan de materialiteit van de
feiten door de betrokken revisor ook niet werd betwist, werd een tuchtvordering
ingesteld. De begane tekortkomingen aan de beroepsdeontologie werden gekwalificeerd
als inbreuken op artikel 19bis, 1° en 2° van de wet van 22 juli 1953 houdende
oprichting van een Instituut der Bedrijfsrevisoren en op de artikelen 2 en 3
van het koninklijk besluit van 10 januari 1994 betreffende de plichten van de
bedrijfsrevisoren. De Tuchtcommissie legde op deze basis een schrapping op. De
geschrapte revisor ging enkel op het vlak van de strafmaat tegen de uitspraak van
de Tuchtcommissie in beroep. De revisor betoogt vooreerst dat onterecht geen
rekening werd gehouden met de ruimte die de strafrechter heeft gelaten,
inzonderheid met de passus waar wordt gesteld: “de rechtbank opteert daarom voor
een straf die niet meebrengt dat hij niet meer zou voldoen aan de toelatingsvoorwaarden
van bedrijfsrevisor”. Hij wijst er op dat hij krachtens artikel 4, 3° van de wet van
22 juli 1953 nog voldoet aan de voorwaarden om te worden toegelaten tot het
beroep van bedrijfsrevisor. Hij betoogt dat in die omstandigheden een schrapping
in strijd is met het vermelde artikel 4: er zouden strengere voorwaarden gehanteerd
worden om bedrijfsrevisor te kunnen blijven dan om te kunnen worden toegelaten
tot het beroep.
(1) Cass. 19 november 1993, Arr.Cass. 1993, nr. 473, p. 968.
(2) Cass. 21 maart 1986, Arr.Cass. 1985-86, nr. 459, en noot; J. DUJARDIN, “Rechtspraak in tuchtzaken
door de beroepsorden: toetsing van de wettigheid door het Hof van Cassatie”, R.W. 2000-
2001, 793; P. LEMMENS, “Het tuchtrecht van de ge¬rechtsdeurwaarders”, De Gerechtsdeurwaarder
1996/4, 59; Zie over het onafhankelijk karakter van de tuchtvordering t.o.v. de strafvordering
onder meer: H. BOSLY, “Des rapports entre l’action pénale et 1’action disciplinaire et droit militaire
belge”, in Action pénale et action disciplinaire, Straatsburg, Société internationale de droit pénal
militaire et de droit de la guerre, 39; J. SACE, “L’autonomie de l’action disciplinaire”, Rev.dr.ULB
1991, 13 en 23; Arbitragehof, 7 december 1999, B.S. 15 februari 2002.
Bijl. 12
IBR – JAARVERSLAG 2006
443