65 Dagboek november 2012.pdf

Ik denk denk dat meer dan 80% ouder was dan tachtig jaar en zelfs
velen in de negentig.
Eén van 11 jaar, dat was een jongen die onder de trein is gekomen, een
paar van in de zestig en één van in de veertig.
Na de kerkdienst gingen we naar het kerkhof en namen plaats bij het
graf van de ouders van Barbara. Toen ik zo om je heen keek, stonden
gemiddels bij elk graf wel vijf familieleden. De Pfarrer ging vervolgens
rond en zegende de graven. Alhoewel ik niet Katholiek ben en een ander
geloof heb met betrekking tot de toekomst van overledenen, kon ik
toch emotioneel raken van al die mensen en een bepaald nummer
gespeeld door het muziekkorps. Kijkend over de bergen, een zonnetje
er bij en dan kijkend naar de foto van mijn schoonvader op het graf, die
ook genomen was bij stralende zonneschijn, dacht ik...Toen voelde jij
ook de zon net zo als ik die nu voel...het leven gaat verder. Toch wordt
deze dag niet als een treurdag gezien, maar een dag vol met blijdschap
en dankbaarheid voor het feit dat je de overledenen hebt mogen kennen
en je ze nog steeds in je hart kunt koesteren. Ik kreeg een mooi
gedichtje in de Engelse taal. In het Nederlands vertaald zegt dit:
Huil niet omdat het voorbij is,
maar lag omdat je ze heb gekend.
Het wijkt iets af van de werkelijke tekst, maar ik vind het wel
toepasselijk voor zo´n dag.
Iets anders was het afgelopen woensdag, op de verjaardag van ons
kleinkind Bente, toen hier de kinderen rondgingen i.v.m. Halowoon en
aanbelden voor "etwas Süses" zo niet dan krijg "etwas Saures".