Schuttersbrief 004 - Verbond der Schuttersgilden Genk

Mijn aandacht richt zich op dit moment meer op de kwestie hoe wij de wandelende museums (de
schutterijen) in stand houden!
De milieudruk op het bestaan van het huidige traditioneel schieten is groot. Het is de hoogste tijd
om de neuzen in één richting te krijgen met het oog op het vinden van alternatieve
mogelijkheden om nog een schuttersfeest te kunnen organiseren.
Met andere woorden, Alfred: jouw initiatief wijs ik niet af doch verwacht van mij op dit moment
geen daadwerkelijke inzet voor jouw initiatief.
Met vriendelijke groeten,
Fred.
Beste Fred,
AAN: De Heer Fred Hannen
Maastricht, 21 mei 2004.
Bij deze dank ik je allereerst voor je rappe reactie, bovendien - maar zo ken ik je trouwens ook! -
een kritische reactie Ik ben daar blij mee, omdat zulk soort reacties mij en, naar ik hoop, ook
ánderen steeds weer ertoe dwingt de aanhangige zaken in hun hele omvang goed (en zo nodig
nog beter) te overdenken.
Je vangt aan met de terechte vraag, hoe die ‘leuke en inspirerende voorstellen (…) allemaal te
verwezenlijken zijn’. Ik meen te mogen stellen dat het antwoord al deels te vinden is in: 1) de
door mij aangedragen voorstellen zelf; 2) de van anderen afkomstige suggesties gaandeweg de
thans lopende Correspondentie n.a.v. Open Brief; 3) de velerlei mogelijkheden die in potentie de
schutterswereld ons reeds biedt; en 4) wat tijdens mijn puberjaren door Mijnheer Pastoor en
Mijnheer Kapelaan mij meer dan eens werd ingeprent: ‘Op goede ideeën en voorstellen rust
altijd de Zegen van Boven. Maar, jongen, dan wél steeds met de Genade meewerken!’
Het laatste (‘meewerken met de Genade’) heb ik altijd zó verstaan, dat je - eenmaal van de
juistheid en het nut van iets overtuigd - niet bang moet zijn je nek uit te steken en ook moet
(willen) doorzetten om een goed plan tot een goed eind te brengen, bij voorkeur niet in je eentje
maar samen met gelijkgezinden. Trouwens, Fred, heb jijzelf wat dát betreft, niet in jouw lange
schutterscarrière menigmaal blijk gegeven uit het goede hout gesneden te zijn? Ik ben namelijk
al die ‘leuke en inspirerende’ zaken écht nog niet vergeten waarmee JIJ ooit voor de dag kwam:
het ontwerpen én bouwen van een overdekte schietstandplaats voor je schutterij-met-de-zwarebuks
(1969); de in de schutterswereld unieke kogelvormer waarmee niet één doch maar liefst
vier kogels tegelijk kunnen worden gegoten (1970); het organiseren van dekenaalschuttersfeesten
(1971); inzake de schootsvelden jouw ijveren voor een leidraad (‘Nota’) voor alle
Limburgse schutterijbestuurders op het gebied van de ruimtelijke ordening (1974-1977); de aan
schietmasten aangebrachte zwaailichten die door zonnecellen gevoed en op afstand met behulp
van een zendapparaat in werking gesteld worden (1978) en - om een voorbeeld van nú te geven -
jouw inzet vandaag de dag om alternatieven te ontwikkelen voor de schutterijen-met-de-zwarebuks
inzake een definitieve oplossing van de al dan niet vermeende geluidsoverlast en loodproblematiek.
Jij bent toch ook niet - samen met anderen - al die keren bij de pakken gaan
neerzitten zodra je enige weerstand of tegenslag ondervond bij het uitvoeren van je plannen?
Kennelijk zie je voor de verwezenlijking van de door mij gepromote ideeën een min of meer fiks
probleem in het verschiet. Je stelt althans, dat met digitale communicatie hooguit 80% van de
schutters bereikt wordt, reden waarom jij je afvraagt of dát voldoende is voor een draagvlak.
Laat ik je dan daaromtrent allereerst dít zeggen: mocht ik met digitale communicatie 80% van
alle schutters bereiken, dan ben ik voor mij al dik en dik tevreden! Want wat voor een invloed
moet die ‘hooguit 80%’ niet hebben op de resterende 20%? Ik denk trouwens, dat niet zozeer de
- 18 -