Publication ( PDF , 981.92 KB ) - Gezondheidsraad

gevallen per 1000 patiëntjaren), een hoge gemiddelde prevalentie van ruim 25 per
1000 patiënten wordt gerapporteerd. Ook blijkt hieruit duidelijk dat de incidentie
vanaf het 50 e levensjaar dramatisch toeneemt.
1.2 A FBAKENING EN DEFINITIES
Zoals ook al in het TNO rapport uit 1995 is vermeld, worden in de Nederlandse
en internationale literatuur verschillende definities gehanteerd voor slechthorendheid
en doofheid. Veel gebruikt voor slechthorendheid is: verminderd
gehoor, waarbij het echter nog wel mogelijk is spraak of andere geluidsindrukken,
eventueel met hoortoestellen, via het gehoor waar te nemen. Onder doofheid
wordt verstaan: het niet meer primair via het gehoor kunnen communiceren (ook
niet met behulp van een hoortoestel). In dit advies zijn deze beide definities
gebruikt.
Slechthorendheid wordt vaak ingedeeld in klassen van gehoorvermogen,
uitgedrukt in decibel (dB) gehoorverlies bij bepaalde frequenties. Het aantal
decibel geeft de sterkte van het geluid weer: hoe hoger het aantal dB, hoe harder
het geluid. De frequentie is bepalend voor de toonhoogte en wordt uitgedrukt in
Hertz (Hz). Hoge tonen hebben hoge, lage tonen hebben lage frequenties. Zo
klinkt een toon met een frequentie van 4000 Hz hoog en snerpend en een toon
van 200 Hz laag en brommend. Het gehoor is niet voor elke frequentie even
gevoelig. Een geluid van een lage frequentie wordt als minder luid ervaren dan
een even sterk (zelfde aantal dB) geluid van een hoge frequentie. Om geluiden
toch met elkaar te kunnen vergelijken, wordt een weegfactor toegepast. Het geluid
wordt dan uitgedrukt in decibel-A, ofwel dB(A). Met het aantal dB(A) wordt in
een getal de geluidssterkte uitgedrukt, aangepast aan de gevoeligheid van het oor.
Voor de mate van slechthorendheid worden verschillende indelingen gebruikt. Er
zijn verschillende afkappunten voor de mate van gehoorverlies en er zijn ook
verschillende benamingen in gebruik voor de ernst van de slechthorendheid. In
het kader van dit advies was het niet nodig specifieke grenzen aan te geven voor
slechthorendheid en doofheid, die beide aandacht krijgen.
Voor de verschillende groepen van mensen met gehoorverlies zijn de volgende
leeftijdscategorieën aangehouden: kinderen (0-15 jaar), jongeren (16-25 jaar), volwassenen
(26-55 jaar), ouderen (55+), werkenden (geen specifieke leeftijdscategorie
aangegeven).
Gehoorverlies bij verstandelijk gehandicapten is buiten beschouwing gelaten,
vanwege de aparte, vaak meervoudige problematiek.
10