Rapport Pourier - Ban Boneiru Bèk

In 1988 werd een ander rapport uitgebracht aan het Bonaireaanse
Bestuurscollege door PBSA, getiteld: Environmental Assessment of
Bonaire. Op systematische wijze wordt in dat rapport uiteengezet
welke negatieve effecten er uitgaan op het milieu van bestaande of
toekomstige ontwikkelingen in het toerisme.
Ook in het Structure Plan van 1990, opgesteld door de consulantant
firma CDC, komt de milieu-problematiek aan de orde. Beheerste en
gekontroleerde groei, dat is wat ook dit Plan aanbeveelt na een
uitgebreide analyse van recente ontwikkelingen.
Een en ander vereist een gedisciplineerd en krachtig richtinggevend
bestuur, met een visie voor het lange termijn belang van Bonaire,
om weerstand te kunnen bieden aan de steeds aanwezige neiging de
winst op korte termijn te willen maximaliseren, maar daarmee de kip
met gouden eieren te slachten.
Gelukkig dat de Antilliaanse en Bonaireaanse overheden een aantal
bestuurlijke en verordenende maatregelen terzake hebben genomen. De
verwerving door STINAPA (Stichting Nationale Parken) van
Washington-Slagbaai en de aanwijzing van dit gebied als nationaal
park zijn daarvan sprekende voorbeelden, zoals ook de feitelijke
bescherming van Lac Baai en Klein Bonaire.
Het is zaak om, ten behoeve van een belang als milieuzorg, de
nodige strukturen, instrumenten en waarborgen te creëren, omdat het
evident is dat het hier gaat om een als publiek belang te
behartigen aangelegenheid. Evenwichtige wetgeving kan dan een
belangrijk middel zijn om struktuele waarborgen en bescherming te
bieden, om de waan van de dag tegen te gaan en kortzichtigheid een
halt toe te roepen. Binnen de Nederlandse Antillen heeft Bonaire op
enkele fronten voorop gelopen in de totstandkoming van milieumaatregelen
en milieu-wetgeving. Zo rijk gezegend als Bonaire is,
heeft het natuurlijk ook het meest te verliezen! Een korte schets
van de wettelijke regelingen is hier op haar plaats.
In 1961 kwam de Eilandsverordening tot bescherming van zeeschildpadden
en kreeften tot stand, in 1963 de Eilandsverordening
houdende voorschriften op het gebruik van treknetten, in 1971 de
Visspeerverordening en in 1975 de Koraalverordening. Als zeer
waardevol springt eruit de Bonaireaanse Natuurbeschermings- en
Monumentenverordening van 1967, die het Bestuurscollege de
mogelijkheid biedt bij Eilandsbesluit waardevolle gebieden met
bijzondere fauna, flora en geologische verschijnselen en marienbiologisch
belangrijke kustgebieden aan te wijzen als reservaten,
en regels te stellen voor het beheer daarvan. 3
In 1971 kwam de Wetlands Conventie tot stand, een internationale
overeenkomst, waarbij watergebieden die van zeer belangrijke
betekenis zijn als verblijfplaatsen voor vogels,
22