n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

WAT ER OP WARINGHA GESCHIEDDE. 8 7
meer drong de mare van des Graven dood tot de Hollanders
door, en dat werkte slecht op den geest zijner
krijgers. Alom begon een diepe neerslachtigheid onder hen
te heerschen en zacht ging het van mond tot mond:
„De Graaf is dood en het leger verslagen Wat zal er
van ons worden ?"
De strijd werd aan de zijde der Hollanders al flauwer
en flauwer gevoerd. Het was duidelijk, dat hun de moed
begaf. De Friezen daarentegen, dronken van geestdrift over
de behaalde overwinning, drongen steeds krachtiger op
de Hollanders in, van wie zich een groote vrees rneester
maakte.
„Vlucht ! Vluchte, wie kan !" riep men elkander toe.
Die kreet bracht alles in de grootste verwarring, en als
Heer Jan van Beaumont, dapper ter zijde gestaan door
zijn wakkerell schildknaap, zich niet te midden der vijanden
geworpon had, roepende : „Liever sterven dan vluchten
Het vluchten blijve aan de lafaards ! —" zeker zouden
dan de krijgers als hazen op de vlucht geslagen. zijn.
De dappere houding van hun aanvoerder bracht hen
weder tot bezinning, en weer vielen zij op de Friezen aan.
Bij tientallen stortten de dooden en stervenden tegen den
grond. Het was een vreeselijk gevecht.
Toch konden ze niet langer stand houden. Steeds moesten
zij wijken, in de richting van de kust, doch nu was
het geen smadelijke vlucht, neen, het was een terugtocht
met het zwaard in de vuist. Steeds dunden de
gelederen
Heer Jan van Beaumont ging nu in de achterhoede.
Deze dappere zocht den dood, doch tot nog toe vond hij