n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

SPAT ER OP WARINGHA. GESCHIEDDE. 85
van al die mannen, verhit als ze waren door den strijd.
Ook een Edelman kwam naar buiten.
„Wie is dat jongetje, Robert?" vroeg hij.
„Ik weet het niet, Heer, ik denk, dat hij hier thuis hoort.
Ik geloof, dat men bezig was, het kind onder al deze drukte
weg to voeren, en hij zegt, dat zijn zusje meOgenom.en is."
„Ja, ja, Sytske is weg," schreide Eelco, die zich onder
zooveel mannen opnieuw angstig maakte, en dicht tegen
zijn redder aandrong.
,Zoo, — ja, dat gaat zoo in den oorlog. Laten we ons
nu in vredesnaam niet met kinderen bemoeien," sprak
Heer Jan van Beaumont kortaf. ,Geef het sein tot verzamelen,
hoornblazer, opdat we ons met den Graaf vereenigen.
We kunnen hier niet langer toeven."
Een oogenblik later klonk het schetterende geluid
eener trompet. De Hollanders, die zich nog in het kasteel
bevonden, sloten zich bij de anderen aan.
„Voorwaarts, mannen !" riep de Heer van Beaumont,
zich aan hun hoofd stellende. Robert de Gluves, de
redder van Eelco, plaatste zich naast hem. Hij was de
schildknaap van den hoogen bevelhebber. Opeens ontwaarde
hij het knaapje naast zich.
„Hier blijven, boor ventje !" riep hij hem toe. „Je
moogt niet met ons meegaan."
„O neen, ik ben zoo bang; neem mij Loch mede,"
schreide de verschrikte knaap.
Daar klonk onverwachts een donderende kreet den
Hollanders in de ooren:
„Friesland ! Friesland ! Den flood aan de Hollanders!
Friesland ! Friesland ! Valt aan !"