n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

WAT ER OP WARINGHA GESCHIEDDE. 83
nen brengen. Doch dit knaapje, verschrikt als het was
door den bloedigen strijd, lien het had zien voeren, en
door al het vreemde, dat er plaats had, gevoegd bij den
angst over het lot, dat zijn zusje bedreigde, trachtte
zich telkens los te rukken en begon luidkeels om huip
te roepen.
Dadelijk kwam de vreemdeling op het hulpgeschrei
aan het was een Hollander, blijkbaar een persoon van
edelen bloede. Deze verkeerde in den waan, dat een zijner
landgenooten bezig was onschuldige kinderen kwalijk te
behandelen.
„Ha, wacht vriendje !" riep hij. "wilt ge dat kind wel
Bens spoedig loslaten ? Of denkt ge, dat wij strijd voeren
tegen kinderen ? Schaam je ! Neem uit het kasteel wat
van je gading is, maar doe geen leed aan een kind."
Jarich liet evenwel zijne prooi nog niet los. Hij trok
Eelco met kracht mede in de richting van de poort, in
de hoop, dat de duisternis hem wel spoedig aan het oog
van zijn vervolger zou onttrekken. De Hollander volgde
hem op de hielen, wat te gemakkelijker ging, omdat Eelco
zich geheel liet sleepen.
„Laat dat kind los !" schreeuwde de Edelman, die voortdurend,
door de duisternis misleid, in de meening verkeerde,
dat er slechts een kind was. „Laat los, schurk,
of zoo waar ik Robert de Gluves heet, ik rijg je aan mijn
zwaard, al waart ge ook mijne beste vriend !"
Jarich begreep dat het ernst werd, en dat hij zich
moest haasten, als hij zijn leven lief had. Reeds hoorde
hij den Edelman viak achter zich. Hij mocht geen tijd
verliezen. Of hij moest den jongen loslaten, of hij moest