n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

82 WAT ER OP WARINGHA GESCHIEDDE.
Haastig liep hij op het rustbed toe, en ruw trok hij de
kleine Sytske van onder de dekens, waar zij zich onder
verscholen had.
Doch nu kwam Eelco naar hem toe.
„Laat los, leelijke man ! " riep hij schreiend, terwijl hij
met zijne vuistjes den schurk slagen gaf,Laat mijn zusje
los ! Ili zal u slaan !"
Driftig greep Jarich hem bij den poll, en met Sytske
onder den arm sleurde hij het knaapje mede. Eelco verzette
zich. Hij spartelde zoo hevig tegen, dat Jarich niet
weinig in zijne bewegingen werd belemmerd.
„Vooruit, kwade jongen !" schreeuwde hij woedend.
„Vooruit! Denk je, dat ik voor jouw plezier een kop
kleiner gemaakt wil worden ! Vooruit, of ik zal je leeren !"
Zoodra Jarich met de kinderen buiten de kamer gekomen
was, keek hij behoedzaam rond. Door eene gang
bereikte hij eene buitendeur. Toen kwam hij met de
schreiende kinderen op de plaats.
„Halt !" werd hem hier met krachtige stem toegeroepen,
en eene gedaante, van het hoofd tot de voeten in
blinkend staal gehuld, trail met haastige schreden op
hem toe.
Jarich had evenwel niet veel lust zijne kostbare prooi
zoo maar aan den eersten den besten, dien hij ontmoette,
of te staan. Met eene vlugge beweging trok hij Eelco
met zich mede in een donkeren hoek, waar men hem in
deze duisternis niet licht zou vinden. Reeds tweemaal
was de vreemde rakelings langs hem heengegaan zonder
hem te bemerken, en zeker zou hij wel onopgemerkt zijn
gebleven, indien hij Eelco slechts tot zwijgen had kun-