n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

WAT ER OP WARINGHA GESCHIEDDE. 81
IJzingwekkend flikkerde zijn zwaard boven diens hoofd,
en met ontzettende kracht daalde het neer ...
„Sterf dan, schurk!" riep hij met op elkander geklemde
tanden.
Een doffe slag was het antwoord, en zijn aanvaller lag
stuiptrekkend op den grond.
Doch door deze beweging had Feiko zich te veel bloot
gegeven. De andere aanvaller maakte zich dat ten nutte
en bracht Feiko een hevigen slag op den schouder toe.
Met een kreet van pijn stortte de trouwe dienaar ineen.
Het zwaard ontglipte aan zijne vuist ; om zich te verdedigen
hield hij de handen opgeheven mar zijn vijand,
die grijnzend het zwaard ophief om hem den genadeslag
te geven.
P]otseling ging Feiko een licht op. Dien man kende
hij.
„Jarich de Wolf!" kermde hij, terwijl hij zich nederboog
voor den slag ...
Toen voelde hij een vreemd gesuis in zijne ooren ... en
hoorde een gerucht als van vele stemmen Zou er hull)
komen Jarich de Wolf... de kinderen Heer .
Feiko lag als stervende op den grond. Toch had hij
niet verkeerd gehoord. Een groot gedruisch naderde, en
hevig klonk het geroep door de gangen en zalen :
„Holland! Holland en Beaumont ! Holland !"
Jarich begreep maar al te wel, wat die kreet moest
beteekenen. De Hollanders waren het onbewaakte kasteel
binnengedrongen, en vernielden en roofden den rijken inhoud.
llj moest zich haasten. Indien zij hem hier aantroffen,
was hij verloren.
In woelige dagen. 6