n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

80 WIT ER OP WARINGHA GESCHIEDDE.
woest naar binnen. Hunne zwaarden flikkerden on.hei.1.spellend
boven het hoofd van den trouwen dienaar.
Holland ! Holland !" klonk het door de kamer.
Feiko begreep echter maar al te wel, dat hij hier met
geen Hollanders te doen. had. Dezen Loch zouden zich het
gelaat niet onkenbaar hebben gemaakt, zooals deze indringers
gedaan hadden.
„Schurken zijt ge, schurken, en anders niet riep hij
hun toe... „Hoovers en schelmen, zeg ik ..."
Zijne vijanden lieten hem echter niet veel tad tot spreken.
Blijkbaar zochten zij zijn dood
Het was een verschrikkelijk schouwspel in die slaapkamer.
De vrouw lag bewusteloos op den grond. Eelco
zat doodsbleek van uit een hoek, waarin hij neergehurkt
was, het gevecht aan te staren, en de kleine Sytske
schreide uit alle macht.
Zoo er geen hulp kwam opdagen, was de trouwe Feiko
verloren. Wel verdedigde hij zich met alle kracht, waarover
hij beschikken kon, loch zijne vijanden waren hem
te sterk. Hij voelde, dat zijne krachten hem begaven. En
dat was waarlijk geen wonder, want het kostte hem
buitengewone inspanning, de hevige slagen of te weren.
Zijne bewegingen werden flauwer, — hij begreep zelf, dat
hij verloren was.
Daar drong het geschrei van de kleine Sytske hem in
het oor, wat hij in de hitte van den strijd nog niet opgemerkt
had, en opnieuw dacht hij aan de belofte, die
hij Heer Bruno gedaan had.
Nog eenmaal verzamelde hij al zijne krachten en met
een woesten sprong viel hij op een zijner vijanden aan.