n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

WAT ER OP WARINGHA GESCHIEDDE. 7 9
Deze ging langzaam open.
„Kom binnen, Edele Heer!" riep Feiko op verheugden
Loon. „Hebben wij . .."
Doch plotseling voelde hij een hevigen slag op zijn
helm nederkomen, en een akelige kreet naast hem voor-
spelde weinig goeds.
Hij hoorde, dat de poortwachter nederviel.
„Holland ! Holland !" klonk het uit den mond der aanvallers,
en die kreet bracht hem geheel in verwarring. Waren
dan de Friezen geen overwinnaars geweest in den strijd ?
Half versuft trok hij zijn zwaard, loch een nieuwe
slag, nog heviger dan de vorige, deed hem bijna ter
garde storten. Twee vijanden drongen op hem aan.
De vrouwen vlogen gillend uiteen ...
Plotseling dacht Feiko aan de kinderen, die door Heer
Bruno aan zijne hoede waren toevertrouwd, en die
gedachte bracht hem tot bezinning. Haastig hief hij zijn
zwaard op en dreef door eenige snelle slagen zijne vijanden
een weinig van zich af. Toen wendde hij zich om,
en verliet in allerig de gevaarlijke plaats.
Zijne vijanden volgden hem op den voet, en de kreet
„Holland, Holland !" klonk angstwekkend over het ruime
plein.
Feiko snelde naar de kinderkamer, waar de wachthebbende
vrouw met een doodsbleek gelaat op de knieen
lag. De kinderen werden wakker en begonnen te schreien.
De kleine Eelco sprong van het rustbed en greep Feiko
bij den arm. Maar deze schoof den knaap op zijne. De
vijanden waren hem op de hielen. Nog voordat hij tijd
kon vinden om de deur op slot te doen, drongen zij