n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

78
WAT ER OP WARINGHA GESCHIEDDE.
Gelukkig ! Het is veel geruster, als hij op de stins is,
dan zoo alleen !”
De wachter op den trans beantwoordde het signaal
van den aangekomene, ten teeken, dat men de poort
gerust kon openers.
Feiko begaf zich naar de poort, natuurlijk gevolgd
door den geheelen vrouwenstoet. Iedereen was nieuwsgierig,
om den uitslag van het gevecht te hooren.
De wachter stond voor het kijkgat, toen Feiko daar
aankwam.
„Is het Heer Bruno r vroeg deze.
„Ik weet het niet, want het is zoo donker, dat ik onmogelijk
kan zien, wie daar staat. Moet ik de poort openers ?”
,,Nog niet, wacht even," zeide Feiko. " wie daar ?"
vroeg hij toen met krachtige stem aan den ruiter, die
langzaam heen en weer reed. Doch deze liet zijne stem
niet hooren. Hij herhaalde zijn hoornsignaal.
„'t Is in orde," zeide Feiko. „Doe de poort open,
Hayo. We mogen onzen Edelen Heer niet 'anger laten
wachten."
Hayo deed wat hem bevolen werd, en Feiko hood
hem daarbij de behulpzame hand. Had hij echter uit het
kijkgat naar buiten gezien, dan zou hij zich wel tweemaal
bedacht hebben, eer hij de poort geopend had, want niet
zoodra had Feiko zijn bevel gegeven, of de ruiter liet
zich vlug van het paard glijclen en bond dat snel aan
een boomstam vast. Een tweede gedaante kwam uit de
duisternis te voorschijn en voegde zich bij hem. Zij ontblootten
hun zwaard en hielden de oogen onafgebroken
op de poort gericht.