n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

WAT ER OP WARINGHA GESCHIEDDE. 7 7
„loch is het zoo. Wees maar gerust; wij zullen geen
last van de Hollanders hebben. Maar nu ga ik naar de
vrouwenzaal, om daar het groote nieuws te vertellen ; zij
zullen daar ook wel in duizend nooden zitten. Ms Heer
Bruno maar geen ongeluk treft !"
„Dat gene de hemel !" zuchtte de vrouw, en met een
meewarigen blik op de slapende kinderen liet zij er op
volgen: „Wat zou dat vreeselijk ongelukkig zijn voor die
arme kinderen."
„Spreek er niet van!" riep Feiko uit. „Ik mag er niet
aan denken ! Doch geen zorg voor den tijd ! Wie weet,
hoe gelukkig alles nog afloopt."
Feiko begaf zich naar het vertrek, waar de andere
vrouwen bijeen waren. Somber en zwijg end zaten zij om
de tafel geschaard de angst stood op aller gelaat te lezen,
en menig oog was met tranen gevuld. Zij schrikten
op, toen Feiko de kamer binnenkwam.
„Houdt goeden moed!" riep hij haar toe, terwijl zijn
gelaat straalde van vreugde. „Houdt goeden moed ik
moet mij al deerlijk vergissen, als de Hollanders geen klop
krijgen, zooals ze nog nooit gehad hebben !"
„Winnen wij het?" klonk het van alle kanten, en
weenende van blijdschap viel men elkander in de amen.
„Goddank ! Goddank !"
Doch opeens hielden alien zich doodstil, en opnieuw
verbleekte menig gelaat, want daarbuiten liet zich een
krachtig hoornsgeschal hooren. Het was het signaal van
Heer Bruno.
„Daar is de Edele Heer, Feiko !" riepen verscheidene
stemmen hem toe. „Spoedig, laat hem binnenkomen