n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

74 EEN VREESELIJKE NACHT.
„Wreekt Heer Bruno !" klonk het nu woest uit der
Friezen mond. „Wreekt onzen Edelen aanvoerder ! Den
dood aan de Hollanders ! Friesland ! Friesland !"
De strijd bereikte het toppunt van hevigheid. De Friezen
waren bijna razend van woede over het sneuvelen
van hun aanvoerder, en zij streden met eene ongekende
hevigheid. Het slagveld lag bezaaid met lijken en stervenden.
Het aantal Hollanders werd voortdurend kleiner, dat
der Friezen klom. Eindelijk had Graaf Willem nog slechts
enkele mannen om zich heen.
„Liever sterven dan vluchten !" riep hij met donderende
stem hun toe, en uit aller mond klonk het beslist : „Liever
sterven, dan vluchten !"
Man voor man viel met het zwaard in de vuist. Eindelijk
stond daar nog een enkele Ridder, van alle kanten
door vijanden omringd. Zijn bloed vloeide uit vele
won.den, maar toch verdedigde hij zich met alle krachten,
die hem nog overgebleven waren.
Eindelijk bezweek de dappere onder de ontelbare slagen
. . . . Zijn laatste kreet was : „Holland ! Holland !"
Zoo gaf Graaf Willem IV den geest.
Zijn leger was verslagen
Maar toch nog niet geheel. Heer Jan van Beaumont
hield op een groot uur afstands van het gevecht, dat
wij beschreven, dapper stand. Met zijn klein troepje moist
hij zelfs voordeel to behalen. De Friezen weken, en met
kracht drong Heer Jan hen landwaarts in. Had hij geweten,
dat het leger van zijn doorluchtigen Neef totaal
verslagen en deze zeif gesneuveld was, zeker zou hij dan
niet de onvoorzichtigheid begaan hebben, het land verder