n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN VREESELIJKE NACHT, 67
„Vaarwel, Edele Heer, God zij met u en met ons I"
De poort werd geopend. Heer Bruno plaatste zich aan
het hoofd van zijne mannen, en weldra waren zij in de
duisternis verdwenen.
Feiko keerde naar de slaapkamer der kinderen terug.
Een peinzende trek lag op zijn gelaat. Hij was zich ten
voile bewust, dat hem wel eene eervolle, maar ook eene
hoogst moeielijke tack was opgedragen. Kwam zijn Heer
te vallen, en daarvoor vreesde hij zeer, want hij moist,
hoe weinig Heer Bruno zich zou ontzien in den strijd,
ongetwijfeld zou dan een berg van moeilijkheden voor
hem oprijzen. Doch daarover wilde hij in dit oogenblik
nog maar liever niet denken. Het was immers thans ten
eenen male onmogelijk om te voorspellen, wat van dit
alles het einde zou zijn ?
„Laat ik slechts aan het heden denken," mompelde hij.
„De dag van morgen zal wellicht meer dan genoeg bezwaren
van zich zelven hebben. Arm Friesland ! Wie
weet, welke rampen u boven het hoofd hangen ! 0, mocht
ik slechts met het zwaard in de vuist mij tusschen de
strijdenden werpen ! moat zou ik die trotsche en overmoedige
Hollanders gaarne laten zien, hoeveel spierkracht
een Friesche arm kan ontwikkelen ! Wacht, ik zal mij
tegen elken overval wapenen. In oorlogstijd kan alles
gebeuren. Wie weet, hoe misschien nu reeds de Hollanders
vluchten voor mine dappere landgenooten. Ha, dat ware
te wenschen !"
Feiko begaf zich naar de wapenzaal, waar hij zich
vlug een sterk borstkuras uitzocht, hetwelk hij zich met
geoefende hand aangespte. Daarna voorzag hij zich van