n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

66 EEN VREESELIJKE NACHT.
wacht en vooraf mijne beschikkingen gemaakt. Mij dunkt,
dat gij tevreden over mij kunt zijn."
„Ili dank Uwe Edelheid voor dat vertrouwen," zeide
Feiko zacht.
Op dat oogenblik kwam een dienaar berichten, dat de
krijgers alien gereed waren. Zij hunkerden naar den strijd.
„Ik kom," zeide Heer Bruno. „Feiko, den torenwachter
last ik hier, evenals den wachter voor de poort. Mocht
de strijd in ons nadeel beslist worden, zoodat wij genoodzaakt
worden ons terug te trekken, dan kent ge mijn
hoornsignaal. Doe anderen in geen geval de poort open.
Mocht ik sneuvelen, dan komen toch mijne volgelingen
hier. 1k zal hun onze afspraak mededeelen. Laat mij
nu naar de kinderen gaan. Wellicht zie ik hen voor de
laatste maal ..."
Eelco en Sytske lagen reeds te bed. Voorzichtig sloeg
Heer Bruno de gordijnen weg, en met een traan in het
oog staarde hij op de lieve gezichtjes. Zij lagen daar met
blosjes op de wangen, en Sytske rustte in den arm van
haar broertje.
Zacht boog Heer Bruno zich over hen heen. Hij kuste
hen op de half geopende lipjes.
„God behoede u, mijne engeltjes !" fluisterde hij bewogen.
„O, Feiko, hoe zwaar valt mij het scheiden. Doch het
moet geschieden. Reeds te lang toefde ik . ..."
Nog eenmaal boog hij zich over hen heen. Toen
keerde hij zich haastig of en verliet de zaal. Feiko
volgde hem.
„Vaarwel, vaarwel !" zeide Heer Bruno, terwijl hij Feiko
de hand drukte.