n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN VREESELIJKE NACHT. 65
hernam Heer Bruno. „Ik ken uwe trouw en ik weet, dat
gij moedig zijt, Feiko. Daarom juist draag ik u dezen
post van vertrouwen op. GU zult mijn kasteel en mijne
kinderen bewaken. En mocht ik niet uit den strijd terugkeeren,
is het Gods wil, dat ik val bij de verdediging
van mijn vaderland, beloof mij, Feiko, beloof mij plechtig,
dat gij dan voor mijne kinderen zult blijven zorgen,
en dat gij hen tegen alle gevaren zult behoeden, die hen
mochten bedreigen. Wilt gij dat doen ? Ja, immers ?
heb Loch niet tevergeefs op uwe liefde voor mij en mijne
kinderen gerekend ?"
„Ik beloof het, Edele Heer. Ik zal voor uwe kinderen
zorgen, zooveel ik kan Uwe Edelheid kan zich daarop
met voile vertrouwen verlaten. Doch liever, Heer, toog
ik met u ten strijde..."
„Dat kan niet, Feiko, onmogelijk. Mocht ik niet nit
den strijd terugkeeren, en het is mij, alsof dat werkelijk
zoo zal wezen, wacht u dan vooral voor mijn broeder,
voor Heer Juw. 1k heb alle reden om hem niet to vertrouwen
..."
„Ook dat beloof ik u, Heer, maar is hij volgens onze
wetten Diet ..."
De trouwe dienaar durfde niet uitspreken, wat hij
dacht. Hij had het oog op de voogdij over de kinderen,
indien. Heer Bruno mocht vallen.
„Ik begrijp u, doch wees gerust. Onder mijne papieren
in de u welbekende kart zult ge een geschrift van
mijne hand Minden, waarin ik u tot voogd over mijne
kinderen benoem. Zooals ge ziet, heeft de inval van den
Hollandschen Graaf mij niet verrast ; ik heb hem ver-
In woelige dagen. 5