n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

64 EEN VREESELIJKE NACHT.
een berg van blinkend staal, en zonder een oogenblik
vertraging begon hij zijn Heer het harnas aan te gespen.
Nog nooit was Heer Bruno in zoo korten tijd strijdvaardig
geweest.
Daarna gordde ook Feiko zich het zwaard aan . . . .
„Neen., trouwe Feiko, dat kan niet," sprak zijn Heer,
toen deze dat bemerkte.
Feiko verbleekte. Hij had die woorden verwacht, doch
in stilte gehoopt, dat zi.j niet uitgesproken zouden worden.
„Het kan niet, Feiko," herhaalde Heer Bruno, toen hij
zag, hoe de teleurstelling op Feiko's gelaat te lezen stond.
Atij blijft hier ; ik stel mijn kasteel onder uwe bewaking,
en Feiko, niet alleen mijn kasteel, maar ook mijne
kinderen. Op u kan ik vertrouwen als op mijzelven,
Feiko . . . ."
Hier greep de Edelman de hand van zijn trouwen dienaar,
en drukte die innig en vast in de zijne.
„Op u kan ik vertrouwen als op mijzelven," herhaalde
hij zacht, „en God weet, wat er gebeuren zal. Feiko,
brave Feiko, indien het de wil is van den Almachtige,
dat ik niet uit den strijd terugkeer...."
"Last mij met u strijden, Heer, ik smeek het u,"
viol de trouwe dienaar zijn Heer in de rode. „O, laat mij
met u gaan , gun mij het voorrecht om met u to sterven
voor mijn dierbaar vaderland, of met u terug te keeren
als overwinnaars. Ach Heer, wellicht heeft u mijne hulp
nog noodig. 1k zal u volgen als uwe schaduw, en met
mijn lichaam de slagen opvangen, die antlers ... wie weet
het..."
„Neen, Feiko, neon, spreek daar niet langer over,"