n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN VREESELIJKE NACHT. 61
Het zou echter geen zegetocht worden. Nauwelijks
was men in zee gestoken, of de wind verhief zich langzamerhand,
en een dichte regen viel neder. Toch was
de wind nog niet zoo hevig, of men kon, al ging het
met veel moeite gepaard, in elkanders nabijheid blijven.
Voortdurend werd die moeilijkheid echter grooter. De regen
werd hoe langer hoe heviger, en viel eindelijk in zulke
dichte stroomen neder, dat het onmogelijk was ver in
het rond te zien. Men verloor elkander nit het oog.
Daar begon plotseling ook de wind aan to wakkeren ;
weldra ging hij over in een storm, en in korten tijd was
de prachtige vloot naar alle kanten verstrooid.
Niet zonder angst vroeg men zich af, wat het einde
van dat alles zou zijn.
Eene landing was onmogelijk. Geen enkele der schippers
durfde het wagen, onder doze omstandigheden op de
kust aan te houden.
Zoo gingen uren voorbi.j. Het werd avond, en eene
dikke duisternis omringde hen.
,,Vooruit, schipper ! Houdt regelrecht op de ku st aan,
er geschiede dan, wat wil !" riep de Graaf den schipper
van zijn vaartuig toe.
„'t Is onmogelijk, Heer Graaf, we zullen ongetwijfeld
op het Vrouwenzand loopen, en to plotter slaan. Het
water is hier wild, zooals Uwe Genade zelf wel zal opmerken.
Het kan niet !"
„Het moot, schipper, al slaat ook de geheele kogge
aan spaanders. Wij dulden niet, dat anderen ons vOOr zijn en
eerder dan wij den voet aan wal zetten. Wij willen een
voorbeeld geven, en tevens, door hier en daar een paar