n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

5 6 LOERENDE WOLVEN.
die van Jarich niet veel toegaf. Het was al donker toen
Jarich de deur opende en binnentrad. Er beyond zich
slechts een mensch in het vertrek, een kluizenaar, die
evenals Jarich, bij iedereen in den omtrek gevreesd was.
Het was Wiebe de Kampvechter, een man, die een yak
uitoefende, dat tegenwoordig niet meer bestaat. Wanneer
in die dagen iemand van een of ander misdrijf beschuldigd
was en hij, hoewel onschuldig, toch in de onmogelijkheid
verkeerde om die onschuld te bewijzen, zoodat
zijne rechters niet anders konden dan hem veroordeelen,
dan kon hij volgens zijn recht een godsoordeel eischen,
dat wil zeggen, dat hij God als zijn rechter aanstelde.
Zulk een godsoordeel werd op verschillende wijzen ingeroepen.
Men liet bijvoorbeeld den verdachte, of ook wel
den aanklager, tusschen twee dicht bij elkander geplaatste
brandende houtmijten doorgaan, zoodat hij door eene zee
van vlammen moest loopen. Kwam hij daar ongedeerd uit
te voorschijn, of was hij slechts licht gewond, zoodat hij
binnen een bepaald aantal dagen weer geheel hersteld
was, dan beschouwde men hem als door God onschuldig
aan dat misdrijf gekeurd. Kwam hij echter in de vlammen
of ten gevolge daarvan om, dan achtte men hem
schuldig. Meestal evenwel eischte men het godsoordeel
bij tweekamp, een strijd dus tusschen aanklager
en aangeklaagde. Volgens de meening dier dagen gaf
God den onschuldige de overwinning. Verkeerde nu een
der partijen, bijvoorbeeld door ziekte of lichaamsgebreken,
in de onmogelijkheid het zwaard te hanteeren, dan was
het hem toegestaan een ander voor zich te laten strijden.
Zoo iemand werd eon kampvechter genoemd. Gewoonlijk