n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

LOERENDE WOLVEN. 55
gerust wezen, dat herhaal ik. Wij weten, dat met UEd.
niet te spotten valt."
„Als ge dat maar begrijpt !" zeide Heer Juw, terwij1
hij nogmaals den teugel wendde.
Jarich keek hem met een spottenden blik na, totdat
hij uit het gezicht was. Toen vertrok zijn mond zich
tot een afschuwelijken grijnslach, en hij zeide :
„Wacht maar, Edele Heer van Hellinga, wacht maar
tot we zoover zijn, dat de kinderen van uw broeder zich
in mijne macht bevinden. Dan zult ge eens zien, hoe
weinig Jarich de Wolf u vreest ! Geloof niet, brave
Heer Juw, dat hij dan rusten zal, voor het laatste goudstuk
uit uwe handen in de zijne is overgegaan ! Dan zult
ge eerst recht zien, hoe aangenaam het is, in de klauwen
van een wolf te zitten !"
Weinig minuten later verliet Jarich de hut. Hij volgde
evenwel niet de richting, die Heer Juw genomen had,
maar sloeg een pad in, dat meer mar het noorden liep.
Blijkbaar was het eene lange wandeling, die hij zich
voorgenomen had, want hij sneed een dikken tak van
een boom en ontdeed dien van twijgen en bladeren,
waarna hij hem voor wandelstok gebruikte. Al spoedig
was er van een pad niets meer te vinden, doch Jarich
weifelde toch geen oogenblik, hoe hij loopen zou. Ongetwijfeld
was het niet de eerste maal, dat hij dezen tocht
deed.
We zullen de wandeling niet geheel met hem mede
maken zoo aangenaam is het gezelschap van Jarich den
lezer zeker niet; genoeg zij het te weten, dat hij na een
paar uren loopens een hut bereikte, Welker uiterlijk aan