n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

54 LOERENDE WOLVEN.
„Goed, dat is afgesproken. Vaarwel, tot ziensl"
„Uw dienaar, Edele Heer ! Wacht, laat ik de deur
voor UEd. openen. Zoo ! De regen heeft opgehouden.
Goede reis !"
Heer Juw sprong te paard en sloeg den weg naar
zijne state in, doch hij had nog geen tien seconden gereden,
of hij wendde den teugel en keerde terug naar de
hut, waar Jarich hem nog na stond te kijken.
„Nog een vraag," zeide hij tot den Wolf. „Komen er
meer in het geheim, of is het uw plan, de zaak alleen
uit te voeren ? Ge begrijpt, dat ik niet veel lust heb
om aangeklaagd te worden wegens kinderroof, en als het
ruchtbaar werd, zou dat Loch het eerste gevolg zijn.."
"Weer gerust, Heer," antwoordde Jarich met een knipoogje,
„verlaat u geheel op mij. Alleen kan ik het plan
niet uitvoeren, dat is duidelijk, maar ik weet wel iemand
te vinden, die mij gaarne helpen zal, als ik hem een
paar goudstukken laat zien. Dat is een tweede Jarich,
al zeg ik het zelf."
„Dan is het in orde, maar noem hem in geen geval
mijn naam. Hij behoeft niet te weten . .."
„Neem mij niet kwalijk, dat ik UEd, in de rede val,
maar zoo dom is hij niet, of hij zal wel begrijpen, wie
het meeste belang bij deze zaak heeft. Uwe Edelheid
kan echter gerust zijn. Hij zwijgt wel, dat weet ik zeker.
Het is niet de eerste maal, dat hij mij een handje helpt."
„Druk het hem in elk geval goed op het hart, dat hij
zwijgen moet, Jarich, want waarlijk, ik zou hem noch u
ontzien."
„Dat begrijp ik !" lachte Jarich. „Uwe Edelheid kan