n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

LOERENDE WOLVEN. 49
van zijne kinderen, moet gespaard blijven. Pat stel ik
bepaald als voorwaarde."
„Goed, Heer, door mijne hand of door mijn toedoen.
zal Heer Bruno niet vallen, doch ik wil vooraf zekerheid
hebben, dat ik niet voor niets de kastanjes voor
uit het vuur haal. 1k wil goud zien, Edele Heer, veel goud !"
„Wanneer zal het gebeuren ? Reeds spoedig?"
„Zeer spoedig, Heer als het niet binnen twee dagen
afgeloopen is, komt er niets meer van. Later komt de
gelegenheid, zooals die zich nu weldra voor zal doen,
nooit meer terug. Hoeveel is het UEd. waard ?"
„Zeg mij liever alles, Jarich ; ge kunt mij vertrouwen,
daarop geef ik mijn woord van eer."
„Een eerewoord van een eerlooze !" gilde Jel met
schelle stem.
,Ga naar buiten, JeL Je behoeft niet langer te luisteren.
Het huis uit, zeg ik je !" schreeuwde Jarich.
Jel stond op en ging naar de deur. Daar gekomen
keerde hij zich tot de beide mannen en riep gillend :
,Soort bij soort ! Laat het een plan zijn, u beiden
waardig, wolvengebroedsel !"
Jarich sprong woedend op, doch nog voordat hij de
deur bereikt had, was Jel reeds naar buiten gesneld.
„Laat haar maar gaan," mompelde hij, terwiji hij naar
de tafel terugkeerde. „Zij zal hare straf niet ontloopen."
„'t Is beter, dat zij weg viel Heer Juw „Zij
mocht ons anders nog verraden."
„Neen, daarvoor bestaat geen vrees verraden zal zij
ons niet, hoewel ze het mij wel dikwijls lastig maakt.
Nu, Edele Heer, ik weet nog altoos niet, wat mijn loon
In woelige dagen. 4