n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

LOERENDE WOLVEN. 47
„En het zal mij maken tot den rijksten man van
Friesland ?" vroeg Heer Juw, terwiji zijne oogen van hebzucht
glinsterden.
„Ongetwijfeld, althans als uw broeder, de Heer van
Waringha, werkelijk zoo rijk is, als men beweert."
)) Dus ge bedoelt een nieuwen aanslag op de bezittingen
van mijn broeder?" vroeg Juw niet zonder weerzin,
terwiji hem een huivering door de leden voer.
„Juist, Heer, als mijn plan gelukt, behoort al het
zijne voortaan aan u. Heer Juw van Hellinga is immers
de wettige erfgenaam van zijn broeder?"
Heer Juw sprang op, alsof hem een giftige adder
gebeten had. Ontzet zag hij Jarich in het afschuwelijk
gelaat.
„Dus ge zoudt hem willen dooden, ellendige schurk,
en niet alleen hem, maar ook zijne kinderen ? Daartoe
zal ik nooit de hand leenen ! Zoover is het nog niet met
mij gekomen."
„Uwe Edelheid maakt zich te vroeg boos, Heer. Wie
zegt, dat ik zulke plannen heb? Zeg ik het ? Er is mij
geen woord daarvan over de lippen gekomen. Ili weet
jets, dat veel beter is, en UEd. zal mij moeten toegeven,
dat mijn plan werkelijk goed bedacht is."
„Wat een wolf met zijne klauwen aanraakt, geeft altijd
bloed te zien !" gilde Jel.
Toornig sprong Jarich op, en met gebalde vuisten vloog
hij op Jel aan.
„Wil je nu zwijgen, helleveeg !" schreeuwde hij, terwijl
hij haar een geweldigen slag op het hoofd wilde geven.
Doch Jel was hem te vlug. Zij sprong over het vuur,