n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

46 LOERENDE WOLVEN.
zich naar de tafel en schoof Heer Juw eene bank toe.
Zelf nam hij op de andere plaats.
„Hoe wist ge, dat ik het was?" vroeg Heer Juw, om
toch iets te zeggen, „en hoe wist ge, dat ik straks op
weg was naar mijn broeder, en wat ik daar ging doers ?"
Jarich begon te lachen.
„Dat was zoo moeilijk niet te raden, Heer," zeide hij
niet zonder trots op zijne slimheid. „Of denkt uwe Edelheid,
dat Jarich niet weet, hoe een vroolijk leven de
grootste geldkist nog weet te ledigen ? En Heer Juw van
Hellinga houdt immers van een vroolijk leven ? Verder
was het niet moeilijk . . . ."
„Genoeg Wolf!" viel Juw hem norsch in de rede. „Ik
kom hier niet om u aardigheden te hooren verkoopen."
„Dat zal waar wezen !" lachte de scherpe stem van Jel, die
er zich in verheugde, dat Jarich het zwijgen werd opgelegd.
„moil jij je maar met je eigen taken bemoeien?"
riep Jarich met een toornigen blik op zijne vrouw, en
tot den Edelman vervolgde hij :
„UEdele vroeg mij immers, hoe ik dat alles wist?
Eene beleefde vraag is, dunkt mij, altoos een beleefd
antwoord waard."
„Nu, voor onbeleefd zal niemand u verslijten," zeide
Heer Juw. "Dock vertel mij nu liever eens, waarop ge
dezen middag zinspeeldet, Coen ge mij van een plannetje
spraakt, dat mij tot een rijk man kon waken. Of was
dat misschien ook Diets anders dan een van uwe gewone
aardigheden ?"
„Neen, Heer, dat was volstrekt geen aardigheid, want
mijn plan is, al zeg ik het zelf, onverbeteribk."