n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

LOERENDE WOLVEN. 45
verlichting te gewennen, en eindelijk kon hij zeer goed
de gestalte van Jarich onderkennen, die bezig was, de
vetste stukken van den gevelden reebok te rooken. Hij
bemerkte zelfs, dat Jarich hem aan.staarde met een schuinen
blik, die niet vrij was van spotternij.
Het zag er natuurlijk armelijk uit in het vertrek. Er
stood eene tafel in van ruwe planken, waarnaast een
paar zitbankjes waren geplaatst. Eene plank op den
grond, met den zijkant daarin gespit, waarachter eenige
gedroogde bladeren en een paar beestenvellen, vormde
de bedstede. Op eene andere plank stonden enkele potters
en pannen, terwijl aan de achterzijde een paar Minkende
zwaarden aan den wand hingen. Ziedaar a ides, wat
er in de hut te zien was.
Jel, Jarichs huisvrouw, hurkte bij het vuur neder, en
zat doelloos in de vlammen te kijken.
„Dacht ik niet, dat het Uwe Edelheid was ?" grinnikte
de Wolf. „Ga zitten, Heer, neem uw gemak. Hier Jel,
pak aan ! Hoor je me niet, luie tang ?"
„Ja, ja, ik ben niet doof , je behoeft niet zoo te
schreeuwen, en luie tang, zeg je ? Het zal nog te bezien
staan, wie van ons beiden de luiste is. Ms jij . . . ."
„Zwijg, zeg ik je, smerige totebel ! Ili heb geen tijd
om naar je praatjes te luisteren. Je begrijpt toch, hoop
ik, dat de Edele Heer niet hier komt, alleen om te
hooren wat jij te zeggen hebt ? Je doet den mond niet
weer open, versta je ?"
„Voor jou zwijg ik niet," hernam Jel, terwifi ze het
werk van haar echtvriend overnam.
Jarich sloeg verder geen acht op haar. Hij begaf