n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

44 LOERENDE WOLVEN,
lucht, die hem tegemoet stroomde, trok hij het weer
schielijk terug. Het kostte hem moeite om die walging
in zooverre te overwinnen, dat hij Diet aan zijne eerste
aandrift om te paard te springen en weg te rijden gehoor
gaf, en alleen de nood waarin hij verkeerde, kon hem
doen besluiten aan den ingang van dit hol te blijven
staan, waaruit hem weldra de ruwe stem van Jarich in
de ooren klonk :
„Daar is zeker Heer Juw van Hellinga? Kom binnen,
Edele Heer, en doe, alsof u thuis was. Doe de deur open
voor onzen Edelen bezoeker, Jel, spoedig, of je zult met
mijne vuisten kennis makers !"
Eene kleine vrouw, wier morsigheid en afschuwelijk
uiterlijk dat van Jarich zoo mogelijk nog overtrof, stond
van eene zitbank op en liep naar de deur, terwijl zij met
eene schelle stem schreeuwde :
„Die vuisten ken ik al lang, Wolf, al veel langer, dan
mij lief is. Ik wou, dat ik ze nooit gezien had."
Met die woorden opende zij de deur zoover de verroeste
scharnieren dat toelieten, waarna zij zonder naar
Heer Juw om te zien weer naar binnen ging. Deze raapte
al den cooed, waarover hij beschikken kon, I4jeen, en
volgde haar in de hut, waar de scherpe rook, die het
geheele vertrek in een dikken damp hulde, hem spoedig
de tranen in de oogen perste.
Het was daar vrij donker, want al het licht moest komen
door eene geoliede lap linnen, die voor raam diende,
terwijl de rossige vlammen van een knapperend vuur
de smerige wanden of en toe flikkerend verlichtten. Langzamerhand
begonnen Juws oogen echter aan deze vreemde