n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

LOERENDE WOLVEN.
hij wel niet hebben. Niemand waagt zich gaarne in zijne
nabijheid, want de schurk heeft zich uren ver in den
omtrek gevreesd gemaakt. Gelukkig, dat ik niet erg bang
uitgevallen ben. Kom Zwart, laten we hier linksaf slaan,
dan rijden we er regelrecht op af. Vooruit, een beetje
vlugger, hallo !"
In een flinken draf ging het verder, en nog in minder
dan den genoemden tijd zag Heer Juw de hut van Jarich
op eenigen afstand voor zich. Een schooners aanblik
leverde deze niet op, want haar voorkomen gaf het doorslaandst
bewijs, dat Jarich niet veel aan de ijdelheid
offerde, en was in volmaakte harmonie met den persoon
en de kleeding van Jarich zelven. Ternauwernood zelfs
kon zij aanspraak makers op den naam, dien we haar
gaven, want inderdaad geleek zij meer op een hol, dan
op eene hut. Voor het grootste gedeelte bestond zij uit
een diep gat in een heuvel, en slechts aan de voorzijde
was zij eenigszins uitgebouwd door middel van een paar
doode boomstammen en enkele dikke takken, waartegen
een muur van zoden was opgestapeld. Het geheel was
gedekt met riet, stroo en biezen, waarin een vierkant
gat was opengelaten om to dienen voor schoorsteen. Veel
verschil tusschen de woning van den mensch Jarich en
het hol van den verscheurenden wolf bestond er dus niet.
Ook de woning van dit menschelijke dier verloochende
den aard van den bewoner niet.
Heer Juw naderde niet zonder tegenzin deze hut, waaruit
langzaam eene dikke rookwolk omhoog dwarrelde. Hij
stiet met een forschen duw de deur open en stak het
hoofd haar binnen, doch vol walging van de vunzige
43