n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

LOERENDE WOLVEN. 41
lijke hartelijkheid hem wel zou doen toegeven. De ontvangst
op Waringha-state was hem dus wel bitter tegengevallen.
Ook hinderde het hem niet weinig, dat zijn broeder
hem voor een dief en inbreker aanzag. Ja, hij wist
wel, dat die titels hem ten voile toekwamen, maar toch
verdroot het hem te weten, dat hij zoover in de achting
van zijn broeder gedaald was.
Zijne bittere gemoedsstemming bleek duidelijk uit de
wijze, waarop hij zijn paard behandelde. Telkens rukte hij
het, onder het uiten van vloeken en toornige uitroepen,
ruw aan de teugels, en met kracht duwde hij het zijne
sporen in de zij den, en toch was het eene zoowel als het
andere overbodig, want het arme dier liep reeds zoo
hard het kon. Het wist bij ondervinding, dat zijn meester
niet gemakkelijk was, als hij eene toornige bui had, en —
dat gebeurde nog al eens. Te viervoet vloog het door
het heuvelachtige landschap, totdat het opeens zijn woeste
vaart inhield en zich steigerend op de achterpooten
verhief.
„Vooruit, luilak, geeft ge den moed nu reeds op !
Wacht, ik zal u wel leeren loopen ! Vooruit !" schreeuwde
Heer Juw, terwijl hij het beest ruw met den teugel op
den nek sloeg en krachtig de sporen gaf.
Doch zijne pogingen waren vergeefsch. Het paard bled
steigeren en deed geen stap vooruit. Nog woester begon
de Edelman het ros te slaan en te pijnigen, waarbij de
ruwste taal over zijne lippen kwam, Coen hij plotseling
de oorzaak van het vreemde gedrag zijns paards opmerkte.
Het waren de ingewanden van een pas geslacht dier, die
daar op het gras lagers neergeworpen, waarvoor het paard,