n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

38 DE BEIDE BROEDERS.
„Is het niet waar ?" riep Heer Bruno uit, terwij1 hij
zich vlak voor zijn broeder plaatste. „Durft gij zweren,
dat het niet waar is? Durft gij dat, Juw ?"
Doch Juw durfde niet, en niet zonder angst zag hij,
hoe de thorn zich meer en meer van zijn broeder meester
maakte. Hij vond het hoog tijd, een goed heenkomen
te zoeken.
„Waarom zou ik dat bezweren ?" zeide terwijl hij
met trotsche houding naar de deur stapte. „Eene dergelijke
lage beschuldiging is mij de moeite niet waard, mij
er op te verdedigen. Ik begrijp niet, ' hoe zoo jets on erijmds
in uw hoofd opkomt. 't Is waarlijk bespottelijk.
Of zoekt ge wellicht eene goede reden, om mij uwe hulp
te weigeren ? Och, doe dan verder geen moeite ; ik beloof
u, dat ik u niet weder zal lastig vallen. 't Is de laatste
maal, dat ge mij op Waringha-state hebt gezien, dat
verzeker ik u. Het ga u wel, broeder."
Doch Heer Bruno volgde hem op zijne schreden. Het
was zijne bedoeling niet, zijn broeder die beschuldiging
naar het hoofd te slingeren, alleen om een lastigen bezoeker
te verwijderen, peen, hij wenschte zoo gaarne eene
besliste ontkenning uit zijns broeders mond te hooren,
omdat het hem tot in het diepst zijner ziel leed deed,
dat hij zijn eigen en eenigen broeder van eene zoo lage
daad moest verdenken. En Loch twijfelde hij niet aan
zijne schuld.
„Juw, mijn broeder, och, bewijs mij uwe onschuld,
bewijs mij, dat gij den aanslag niet kunt gedaan hebben !”
riep hij op bedroefden toon uit. " GU weet niet, hoe die
gedachte mij kwelt!”