n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

DE BEIDE BROEDERS. 37
„ fleb ik u niet menigmaal geholpen ?" vroeg hij zacht,
„en welken dank heb ik er voor ingeoogst ? Spreek Juw,
welken dank hebt ge mij ooit bewezen ? Hebt ge ooit
getracht, mij het geleende terug te geven ? Hebt ge mij
ooit uwe deelneming betoond in de dagen van droefheid,
die over mij kwamen ? Ja, eenm.aal zijt ge hier geweest,
eenmaal, en dat was korten tijd na den nachteliiken inval
van eene bende roovers, die zich zelfs niet ontzagen, om
mij n kasteel eene prooi der vlammen te doers worden.
Zeg Juw, waaraan had ik toen die buitengewone belangstelling
te danken ?"
Juw van Hellinga verbleekte, en hij sloeg de oogen
naar den grond. Hij begreep, wat zijn broeder bedoelde.
„Was dat geen belangstelling van mij ?" vroeg hij
stotterend en verward.
,,Neen, zeg ik u !" donderde de stem van Heer Bruno,
die zich meer en meer opwond, hem tegen. „Neen, zeg
ik u, dat was geen belangstelling in mij, maar het was
valschheid, verregaande valschheid, die mij in den waan
moest brengen, dat gij er part noch deel aan hadt. En
Loch — uwe buitengewone belangstelling verried u, —
toch was de dader niemand anders dan gij, Juw ! Gij
hadt de laagheid, uw broeder te bestelen en brand te
stichten in zijne stins, en gij hadt, God betere het, de
nog grootere laagheid, mij met een valsch gezicht uwe
deelneming te komen betuigen !"
„Dat is eene leugen ! Bewijs, wat gij zegt !" riep Heer
Juw, dock zijn toon was weifelend en in strijd met zijne
woorden. Hij keek zijn broeder ook niet aan, terwijl
hij sprak.