n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

34 DE BEIDE BROEDERS.
„Een echte Fries vreest niet," viel Juw hem kortaf
in de rede.
„Zoudt ge dan denken, dat ik geen echte Fries ben,
en dat ik met vreeze den strijd zou ontwijken ? Ge weet
beter, Juw ! Mocht Willem met zijne schitterende hovelingen
ons den oorlog aandoen, dan zult ge mij vinden
in de eerste rijen onzer dappere strijders, en liever zal
ik dan een eervollen dood op het slagveld zoeken, dan
mijn land opnieuw aan de schande over te geven. Want
diep, zeer diep zal Willem ons vernederen ; de tijden der
Noormannen zullen terugkeeren !"
Heer Bruno had driftig gesproken, en zijne oogen hadden
gefonkeld van thorn. De woorden van zijn broeder
'hadden hem gegriefd. Juw haastte zich dan ook te zeggen :
„Ik weet het, broeder, ik weet het; ge zoudt strijden
als een leeuw, doch wees gerust : Hollands Graaf denkt
aan geen oorlog met ons. De Friesche boeren zijn hem
de moeite van een inval niet waard, naar hij zegt."
„En gelooft gij dat dan, kortzichtige ?" hernam Heer
Bruno. ,,Laat gij u ook al bedriegen door het zoete gefluit
van den lokvink ? Gij en de anderen, die het met u
eens zijn, gij alien moest wijzer wezen! Wapent u liever
eer het te laat is, want dit zeg ik u: de Hollanders zullen
in Friesland zijn, eer gij het weet, en dan: arm Friesland,
arm yolk ! Wat zal er dan een onschuldig bloed
vloeien, wat honderden huisvaders zullen vallen onder de
slagen van de overwinnaars !"
„Dwaasheid !" lachte Heer Juw. „Hoe komt ge toch
aan dat vreeselijke schrikbeeld? Alles in Holland is rustig
en kalm, en er wordt van geen strijd gehoord."