n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

DE BEIDE BROEDERS. 29
„ik zal mij niet meer aan mijne droefheid overgeven.
Het gezicht van mijne kinderen heeft mij goed gedaan, en
ik dank u voor uwe trouwe zorg."
Hij gaf de kinderen een kus, en liet hen met Feiko
vertrekken. Nauwelijks waren zij heengegaan, of een page
kwam zeggen, dat Heer Juw van Hellinga toegang
verzocht.
De Edelman fronste de wenkbrauwen bij het hooren
van die tijding, want hij hield niet van zijn broeder. Diens
geldverspilling en ruwe levenswijze hadden hem eerst met
droef held, later met afkeer vervuld, en bovendien vertrouwde
hij hem niet. In het diepst van zijn hart schuilde
altoos de gedachte, dat zijn broeder niet vreemd was
geweest aan den brand en aan den nachtelijken inval,
waaraan Waringha-state nu drie jaren geleden ten prooi
was geweest. Wel had Heer Juw hem dadelijk daarna
bezocht en hem zijne deelneming over het ongeval betuigd,
doch den argwaan had hij daardoor niet weggenomen,
integendeel, zijne meer dan gewone hartelijkheid had dien
veeleer versterkt.
„Laat Heer Juw binnenkomen," zeide hij tot den page,
en toen deze de kamer verlaten had, mompelde hij :
„Wat zou dat bezoek te beteekenen hebben ? Veel
goeds zal het wel niet wezen, want mijn broeder bezoekt
rnij alleen, als hij geldgebrek heeft. Ja, dat zal het
wel weer zijn: de bodem van zijne geldkist komt zeker
weder bloot. Doch hij zal dezen keer zijn doel niet bij
mj bereiken. 1k geef hem geen geld meer hij is het niet
waard. Al meermalen ben ik voor zijne smeekbeden bezweken,
doch wat heeft het gebaat ? In korten tijd heeft