n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

28 DE BEIDE BROEDERS.
„Ja, je hebt uitstekend geschoten, dat moet ik zeggen.
1k zou het je waarlijk haast niet kunnen verbeteren."
„Flink zoo, mijn jongen," zeide Heer Bruno, terwijl hij
Eelco goedkeurend op den schouder klopte. „Ga zoo maar
voort, dan word je misschien later nog wel de dapperste
Ridder van geheel Friesland."
„Is u ook Ridder, Vader?" vroeg de knaap.
„Neen, mijn jongen, ik heb den ridderslag nooit ontvangen
; die eer heeft men mij nooit bewezen."
„Dan krijg ik gouden sporen aan, niet waar, Vader ?"
„Ja kind, mooie gouden sporen . ..'
„Ik wil ook mooie sporen hebben!" riep Sytske opeens.
De anderen begonnen te lachen.
„Meisjes dragen geen sporen," hernam Eelco, „maar
als ik Ridder ben, zal ik altoos voor Sytske strijden
en op haar passen. Dat is immers de plicht van een
Ridder ?"
„Ja, mijn jongen, een Ridder moet de vrouwen beschermen
en de verdrukten helpen. Weduwen en weezen
moet hij tot een steun zijn."
„Maar dat zou ik ook doen, al was ik geen Bidder,'
riep Eelco uit. „Dat doet Vader toch immers ook ?"
„Goed zoo, Eelco," zeide Heer Bruno verheugd, terwijl
hij zijn kind met vaderlijken trots aanzag. „Je zult
wel een. Edelman van den echten stempel worden, hoop
ik. Doch Feiko, neem nu de kinderen weer merle, want
ik heb nog enkele bezigheden te verrichten."
Heer Bruno zag bij die woorden Feiko vriendelijk
aan. „Woes niet bezorgd, trouwe Feiko," vervolgde hij,