n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

26 DE BEIDE BROEDERS.
„Laat mij, Feiko," antwoordde Heer Bruno thans zonder
op te zien. ,Ga heen, ik wil alleen zijn."
Feiko gehoorzaamde, maar hij gaf den moed nog niet op.
Hij begaf zich naar eene andere kamer, waar twee allerliefste
kinderen bezig waren zich te vermaken met houten
ballen, die zij elkander toerolden. De oudste was een
flinke jongen van ruim acht jaren, het evenbeeld van zijn
vader. Hij had dezelfde trouwhartige oogen, denzelfden
vriendelijken mond ; alleen van de droefgeestigheid, waaronder
zijn vader gebukt ging, was bij hem geen spoor
te vinden. De tweede was een. , mollig meisje van twee
jaar, en volgens hen, die de overleden Edelvrouw hadden
gekend, vertoonden hare trekken een sprekende gelijkenis
met die harer moeder. Zij zat op den ingelegden vloer, en
werd door eene dienstbode, die achter haar plaats genomen
had, voor omvallen behoed. De beide kinderen waren
geheel in hun spel verdiept.
„Grijp den bal, Sytske, grijp hem !" riep Eelco, terwiji
hij een bal naar zijn zusje liet rollen, doch hij had niet
goed gemikt. De bal rolde langs Sytske heen, en het was
deze onmogelijk hem te grijpen, hoeveel moeite zij daartoe
met hare kleine handjes ook deed.
„Och, nu doe je het alweer niet goed!" riep Eelco
uit. „Waarora grijp je hem niet?"
„Weer doen ! Weer doen !" riep de kleine Sytske,
terwijl zij in de handjes klapte. „Ik nu beter oppassen."
De dienstmaagd greep den bat, en gaf hem aan het
kind, dat hem weer naar Eelco terugwierp.
„Nu goed opletten, hoor !" riep de kleine jongen met
schitterende oogen. „Pas op, daar komt hij. Goed gedaan,