n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

DE BEIDE BROEDERS. 25
Hij trad op den Edelman toe en legde hem zijn hand
op den schouder.
„Zoo niet, Heer," zeide hij zacht en vol medelijden.
,Uwe Edelheid mag zich niet te veel aan .zijne droefheid
overgeven. UEd. zal nog ziek worden."
Doch Feiko, want die was het, zooals de lezer zeker
reeds geraden zal hebben, (trouwens geen ander zou
het gewaagd hebben, aldus ongevraagd binnen te treden
en Heer Bruno aan te spreken), Feiko kreeg geen antwoord.
„Kom. Heer," vervolgde hij met zachten aandrang,
terwijl hij den Edelman bij den arm nam, „kom Heer,
sta op en denk aan uwe lieve kinderen, die al meermalen
naar u gevraagd hebben en zich verwonderen, omdat
UEd. zich in het geheel niet laat zien. UEd. had Bens
moeten zien, hoe Oink Eelco reeds de schijf wist te
raken met den kleinen handboog, lien ik voor hem
gemaakt heb ; drie malen achtereen schoot hij in het
hart. De lieve Sytske kraaide het uit van pleizier. Ik
had haar medegenomen, om het haar ook te laten zien.
Kom, Edele Heer, wees Oink en krachtig, en ga mede.
Uwe kinderen verlangen naar u."
De deelnemende woorden van den trouwen dienaar
troffen echter geen doel. Niet de minste verandering in
de houding van Heer Bruno gaf te kennel), dat deze de
woorden van Feiko verstaan had.
Treurig schudde Feiko het hoofd.
„Kom Heer," zeide hij toen op eenigszins forschen
toon, „kom Heer, geef u niet zoo aan uwe droefheid
over. Uwe Edelheid zal ziek worden. Kom, ga mede naar
uwe kinderen ; zij verlangen naar u."