n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

24 DE BEIDE BROEDERS.
het zijne eigene kinderen waren. Daarom had Heer Bruno
hem zoo lief gekregen, en daarom was Feiko zooveel
meer voor hem geworden dan een dienaar, namelijk een
vriend, voor wien hij meer dan eens zijn hart had uitgestort.
Doch nu zat Heer Bruno alleen in het vertrek, met
het hoofd in de handen en een traan in het oog. Hij
dacht weer met vernieuwde smart aan de gelukkige dagen,
die hij met zijne lieve gale had doorgebracht, aan de
heerlijke ritten, die hij met haar in den omtrek had
gemaakt, aan de vroolijke partijen en maaltijden, waarvan
Waringha-state zoo menigwerf getuige was geweest,
maar ook dacht hij aan het rustbed, waarop zijne gemalinne
lag uitgestrekt, nu juist twee jaren geleden, bleek
en roerloos, koud, — flood. Zenuwachtig streek Heer
Bruno met zijne hand door den baard, die hem tot diep
op de borst neerhing. Hij hoorde het niet, hoe er zacht
aan de deur werd getikt. Neen, vol weemoed kromde
zijne krachtige gestalte zich ineen, en met een smartelijken
kreet verborg hij het hoofd in de handen.
Daar werd de deur geopend, en een jongeling met
een innemend gelaat trad zacht de kamer binnen. Bij
het zien van den Edelman, wiens hoofd voorover op de
tafel gezonken was, gleed een meewarige trek over zijn
gelaat, en zacht mompelde hij
„Arme Heer ! 1k dacht het wel, dat hij weer eene
zwaarmoedige bui had. Maar zoo mag hij niet blijven
zitten. Zijn verdriet zal hem ein.delijk nog ziek maken,
ja wellicht hem voor zijn tijd grafwaarts sleepen. Kom,
laat ik zien, of ik hem op andere gedachten kan brengen."